ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Χμμ..σημερα κατάλαβα ότι μου ελλειψε πολύ που δεν ημουν στην ομαδα...τη θεατρική ομαδα...που περασα πανδυσκολα και δε μου φερθηκαν ολοι καλα, αλλα περασα και καταπληκτικα γι αυτους που με αγάπησαν στα αληθεια και ας τους αγαπησα εγω ολους, χωρις αντικρισμα απο πολλους και με bulling απο διαφορους και διαφορες. Αλλα σημερα πιο δυνατη, κραταω τα ομορφα και την αγαπη. Και τα δακρυα στα ματια μου οταν ηρθαν οι ομορφες στιγμες γιατι αυτες αποφασισα να κρατήσω και καποιες δυσκολες γτ αυτες με καναν πιο δυνατη. Θυμαμαι και κρατάω τη δημιουργικοτητα, τις ατελείωτες ωρες εκει, τη γκρίνια και τα νευρα, το οτι φτιαξαμε κατι απ την αρχη ολοδικο μας, το θεατρο,το τρεξιμο, τις προβες και τις στιγμες που θεωρουσα χασιμο χρονου. Μου λειπει πολυ ολη αυτη η εξτατικη δημιουργικοτητα και η ενταση στη ζωη μου...μετανιωνω τοσο που το αφησα...η σχολη μου οσο κι αν μ αρεσει κι αν προσπαθω να την παλεψω τετοια χαρα ακομα και με δυσκολες φασεις δε μου εδωσε δυστυχως ποτε...κι οσο δε φτανω στο τελος τοσο απελπιζομαι...η σχολη ειναι απαιτητικη και εχει καλη αποκατασταση, το θεατρο ομως ειναι εφημερο, σημερα εισαι αυριο δεν εισαι αν δεν εχεις σπιτι απο πισω να σε συντηρει ή δεν εισαι πολυ ταλεντο...και εγω δεν ξερω τι να κανω...με πιεζουν απο αγαπη, να τελειωσω αλλα δε καταλαβαινουν ποσο παρεμβατικοτητα νιωθω...και τελικα νιωθω καταπιεσμενη...μες το αγχος και ανικανη...στο θεατρο εχω ηρεμια κ νιωθω δημιουργικη μ αρεσει αυτη η ενταση της δημιουργιας...αλλα τι να κανω? Δε μου αρκει να το βλεπω σαν χομπυ, σαν να κοβω στα θελω μου...θελω να ειμαι εκει...και μου λειπειι απειρα, μου λειπουν και κατι ματια που νιωθω οτι δε τους και μας εδωσα καμια ευκαιρία, εστω να κοιταχτουμε μια δυο φορες κι οχι να ειμαστε απλα γνωστοι...ποσο βλακεια...ο χρόνος περναει σαν νερο κι εγω στεκομαι καταμεσης και νιωθω να βουλιαζω στις λαθος ή και οχι λαθος αποφασεις μου και επιλογες μου που πηραν ευκαιριες μαζι τους ανεπιστρεπτι....ξερω πολλοι θα γελασετε αλλοι θα πειτε σας δουλευω δεν ειναι και 1st worls problem...κι ομως νιωθω περίεργα...ισως ειμαι αθεραπευτα ρομαντική, ισως πολυ ερωτευμένη, γιατι ομως ετσι?? Δεν ημουν ετσι. Βαρεθηκα να κλαιω και νιωθω σαν να εχω απωθημενα ενω εκανα πολλα εως τωρα για να μην εχω....που το χανω? Πρεπει να διαβασω και δεν μπορω..καληνυχτα!