ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Τώρα που λείπεις από τη ζωή μου έχω τόσο ανάγκη να σου μιλήσω όσο ποτέ άλλοτε .Μπήκες σε μια ζωή που ήταν ήδη «ρυθμισμένη» με τους γνωστούς κανόνες αποδοχής και που βάδιζε σύμφωνα με τα «πρέπει» των άλλων και τα δικά μου.Με έμαθες ξανά να ανοίγομαι, να αφήνω την καρδιά μου να αισθάνεται,κατάφερες μετά από πάρα πολύ καιρό να την κάνεις να χτυπά πιο δυνατά.Το πώς σε γνώρισα δεν έχει σημασία.Τώρα μάλιστα που τα βλέπω εξ αποστάσεως τα πράγματα ήταν γραφτό να γίνει έτσι.Τόσος καιρός, τόσοι μήνες και χρόνια που πέρασαν όλη μου η ζωή προετοιμαζόταν να σε γνωρίσω.Κι όταν αυτό έγινε όλα ήταν πιο ξεκάθαρα.Σε περίμενα αλλά δεν το ήξερα.Σε αγαπούσα αλλά δεν σε γνώριζα. Μόνο έτσι θα μπορέσω να βάλω λίγη λογική σε όλη την τρέλα του έρωτα που με κυρίευσε.Χωρίς αναστολές, ηθικούς φραγμούς, χωρίς τύψεις.Αισθανόμουν τόσο καλά με μένα και τους άλλους που με τρόμαζε αυτό.Το νόμιζα ανεξήγητο. Όχι πια,όμως.Αισθανόμουν ότι είχα το άλλο μου μισό απέναντί μου.Το άλλο μισό από τον εαυτό μου.Ήσουν εκεί να μιλήσουμε για τόσα θέματα που έπαιρναν τόσο πολύ σημασία επειδή ήμασταν μαζί. Επειδή τα κουβεντιάζαμε μαζί. Και υπήρχαν και άλλα τόσα που δεν τα είπαμε ποτέ γιατί δεν χρειαζόταν.Οι πραγματικές συζητήσεις ανάμεσα σε μένα και σένα είναι οι σιωπές.Αυτό που μετράει δεν είναι αυτό που λέμε αλλά αυτό που δεν χρειάζεται να πούμε.Θυμάσαι;Όταν οι καρδιές μιλούν απλά το συναίσθημα ακούει..Με έμαθες να ονειρεύομαι..Με προκάλεσες να κάνω όνειρα που δεν είχα το δικαίωμα αλλά ούτε τη δύναμη να τα κάνω πράξη.Κι όμως ήσουν πάντα εκεί να μου δείξεις ότι έκανα λάθος... «Υπομονή έλεγες,λίγο χρόνος χρειάζεται και όλα θα γίνουν» Κι έτσι με έμαθες να κάνω όνειρα.Να βάζω στόχους, που είχαν άμεση σχέση με σένα πια.Να σε δω, να σε ακούσω, να σε αγγίξω..Να κάνω πράξεις όσα αισθανόμουν τύψεις να πω..Ήθελα να σου δείξω ότι είσαι το πιο σημαντικό κομμάτι της ζωής μου. Γιατί το έζησα χωρίς την τρέλα της νιότης και χωρίς τη δικαιολογία της ανωριμότητας.Διάλεξα να σου μιλήσω, να γίνω κι εγώ ένα όνειρο δικό σου,να είμαι εκείνη που θα σκέφτεσαι και θα χαμογελάς. Ξαφνικά ήθελα να είμαι τα πάντα και όλα εκείνα που σε τριγυρίζουν και παίρνουν αγάπη και φροντίδα από την ύπαρξή σου.Ήθελα να είμαι τα άψυχα που απλά υπάρχουν και τα έμψυχα που γεμίζουν από την παρουσία σου.Μπορούσα να γίνω τα πάντα. Αν ήμουν ποτάμι θα ήμουν η ορμή του, αν ήμουν ήλιος θα ήμουν η ζεστασιά του,αν ήμουν ουρανός θα ήμουν η απεραντοσύνη του,αν ήμουν νύχτα θα ήμουν τα αστέρια της,μόνο και μόνο επειδή ήρθες στη ζωή μου και σε αγάπησα. Ανάμεσα στις φορές που έφευγες και γύριζες ξανά ακόμα και μέσα στην απογοήτευσή μου,έβλεπα πόσο το πολεμούσες να μη γίνει έτσι..Ήσουν εκεί και ήμουν εδώ. Κι αν για μας κάποιος από τους δύο ήταν σε λάθος μέρος για όλους τους υπόλοιπους ήταν υποχρέωσή μας να είμαστε έτσι.Ξέρω ότι παραπονέθηκα πολλές φορές.Κατά βάθος όμως ήμουν καλά. Ένοιωθα καλά που ήξερα πως είσαι εκεί για μένα.Πως σκεφτόσουν κι εσύ ότι κι εγώ.Που ένοιωθες κι εσύ ότι ένοιωθα κι εγώ.Που είχες την ίδια λαχτάρα με μένα, που μου πρόφερες τα όνειρα που είχες για μένα να γίνουν και δικά μου για σένα. Ακόμα και τις φορές που ήθελα να υποβιβάσω αυτό που ζούσαμε,η σκέψη σου ήταν τόσο κοντά σε μένα που την ένοιωθα να με μαλώνει για αυτά που σκεφτόμουν. Όλα μου ψιθύριζαν ότι είμαστε μαζί, άρα όλα ήταν πιθανά. «Δεν με ενδιαφέρει πότε θα γίνουν.Με νοιάζει το ότι θα γίνουν» έλεγες και με αποστόμωνες για μια ακόμη φορά. Κι έτσι με έμαθες να ελπίζω.Γιατί όχι, άλλωστε; Αναζητούσα κάτι που μπορούσα να το κάνω πραγματικότητα,κι ως δια μαγείας υπήρχε άλλη μια καρδιά στον κόσμο που ήθελε ακριβώς τα ίδια μένα. Και έβρισκα τη δύναμη από την αγάπη σου και μου έμαθες τη χαρά του να βγαίνουν οι ελπίδες νικητές σε όλα τα αντίξοα μονοπάτια που διάλεγα. Μπορούσα.. Κι όσο ήλπιζα και ήσουν κοντά μου,τόσο γίνονταν όλα πιο αληθινά..