ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Moυ δίνω χρονικό περιθώριο άλλη μία βδομάδα για να χαλιέμαι για τον χαμένο χρόνο και την άδεια μου ζωή και μετά σιγά-σιγά θα προσπαθήσω να διορθώσω ό,τι μπορώ. Δεν χρειάζεται να ωραιοποιήσω το παρελθόν, ούτε να το αποδεχτώ απλά μονάχα να πάψω να το ζω και να συμβαδίσω με το παρόν μου. Ό,τι κι αν κάνω, όσο κι αν προσπαθήσω ποτέ δεν θα μπορέσω να έχω ένα καλύτερο παρελθόν. Τα λάθη μου υπάρχουν, μαζί με τις συνέπειές τους στο παρόν μου. Αποφάσισα πλέον να βάλω προτεραιότητα να γίνω ένα άτομο που πραγματικά θα εκτιμώ και να χαίρομαι μερικά πράγματα. Ζω φτωχικά, νομίζω ότι έχω γίνει πραγματικά μίζερη τα τελευταία χρόνια, ότι κάτι έχει χαθεί μέσα μου. Επίσης, υπάρχουν πράγματα που τελικά δεν έζησα. Πράγματα που ήμουν έτοιμη να κάνω αλλά πάλι κατέληξα να περιμένω την έγκριση των άλλων για να τα ζήσω. Κι όχι τίποτ' άλλο, αυτά που τόλμησα, τα λες κι αυτοκαταστροφικά. Τέλος πάντων, η ζωή συνεχίζεται. Το θεωρώ αυτονόητο ότι μαζί με τη ζωή συνεχίζω να υπάρχω κι εγώ, όμως αναρωτιέμαι γιατί να είμαι τόσο...φοβισμένη όταν ξέρω ότι κάποια στιγμή απλά δεν θα υπάρχω. Αν είχα μια εξομολόγηση να κάνω είναι ότι είμαι πολύ-πολύ φοβισμένη με τους ανθρώπους. Σχεδόν τους τρέμω. Ίσως γι' αυτό δεν ζω το παρόν μου, τουλάχιστον εκεί τα τέρατα και οι δράκοι, είναι γνωστοί και προβλέψιμοι.