ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

αρχίζει το συνέδριο, στο μέρος που γνωριστήκαμε και ζήσαμε μαζί. Έφτασα σήμερα το πρωί, πολύ κουραστικό ταξίδι, και φοβόμουν πώς θα νοιώσω. Έχω να έρθω από τότε που ήμασταν ακόμα μαζί. Το πρωί σηκώθηκα και πήγα με τα πόδια στο σπίτι μας. Η μπλε πόρτα, νούμερο 8...νομίζω ότι οι καινούργιοι ένοικοι (άραγε πόσους έχει αλλάξει από τότε που φύγαμε;) είναι μια χαρά παιδιά, από το παράθυρο της κουζίνας μπορούσα να δω πολλά και το σπίτι φαινόταν χαρούμενο. Όταν έφτασα, για μια στιγμή, ήθελα να ανέβω τα σκαλάκια και ν'ανοίξω την πόρτα, να πω γεια στους άλλους δύο συγκάτοικους (και με αυτούς έχω χαθεί πια...) και να πάω κατευθείαν στο δωμάτιό σου, να σε αγκαλιάσω να σε φιλάω όλη τη νύχτα, όπως κάθε νύχτα αγάπη μου. Έφυγα και τα μάτια μου έκαιγαν, πήγα στο κέντρο της πόλης. Έπαιρνα τυχαίους δρόμους και όμως δεν ήταν τόσο τυχαίοι...παντού έβλεπα τα μέρη που πηγαίναμε, το σινεμά, για φαγητό, για ποτό, τις συναυλίες, τις βόλτες μας. Γιατί θυμάσαι μόνο τα άσχημα; Τα μάτια μου έκαιγαν και έκλαιγαν, δε μπορούσα άλλο. Αποφάσισα να κλειστώ στο ξενοδοχείο. Περιμένω αύριο να αρχίσει το συνέδριο, μήπως και ξεχαστώ για μερικές ώρες. Αγάπη μου, να είσαι καλά, έχω διαλυθεί αλλά θα το ξαναέκανα χίλιες φορές.