ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Εντάξει, καταλαβαίνω ότι έρχονται οι γονείς μου από τα ζώα κουρασμένοι και... πεινασμένοι. Φαγητό σπίτι, δόξα τω θεώ, υπάρχει πάντα. Δεν είναι ότι έχουμε πολλά χρήματα και ψωνίζουμε. Έχουμε δική μας παραγωγή. Δεν είχαμε ποτέ στην ζωή μας, έλειψη κρέας. Κοτόπουλα, κόκορες, αρνιά, κατσίκια. Όπως επίσης γάλα, αυγά, τυρί αλλά και λαχανικά, ιδιαίτερα το καλοκαίρι. (Κάπου εδώ θα ήθελα να ζητήσω συγγνώμη που τα αναφέρω αυτά γιατί ξέρω ότι υπάρχει κόσμος που δεν έχει ούτε τα βασικά να φάει.) Κάθε μέρα, τρώμε κρέας. Από τότε που ήμουν 5 χρονών μέχρι και σήμερα. Μπορεί όχι καθε μέρα κυριολεκτικά αλλά μέρα παρά μέρα. Το έχω σιχαθεί, αλήθεια. Το κοτόπουλο που ήταν το αγαπημένο μου κρέας, πλέον το έχω ελαττώσει. Το σιχαίνομαι και όλοι νομίζουν πως δεν το τρωω επειδή θέλω "αγοραστά". Τα υπόλοιπα σταμάτισα να τα τρωω επειδή τα σιχάθηκα νωρίτερα αλλά δεν πιστευα ότι αυτό θα συνέβαινε και με το κοτόπουλο. Βλέπω που τα σφάζουν και μου έχει μείνει ψυχολογικό. Βλέπω τα αίματα, μυρίζω.... (δεν μπορώ να το περιγράψω αλλά δεν χρειάζεται να ξέρετε) με πιάνει μία τάση για εμετό. Γι αυτό το τελυταίο καιρό τείνω προς vegetarian και όχι βίγκαν. Οι γονείς μου από την άλλη όμως, λάτρεις των κρεάτων, ειδικά ο πατέρας μου. Αν δεν υπάρχει κρέας στο τραπέζι κάνει σαν μανιακός. Πολλές φωνές, λες και είναι έτοιμος να σκοτώσει. Φτωχό γευμα να έχουμε, κάνει σαν τρελός. Τι να πούνε και οι άστεγοι. Είναι και λέμαργος. Μία μέρα να μην φάει κρέας, το δέχεται αλλά όχι την επόμενη ή την μεθεπόμενη ή την παραμεθεπόμενη, μετά οκ ας φάμε οσπρια αλλά την επόμενη οπωσδήποτε κρέας κοκ. Κρέας να είναι και ό,τι να ναι. Α, και μπόλικο ψωμί. Ένα κιλό τη μέρα. Δεν κάνω πλάκα. Μερικές φορές, ντρέπομαι να πηγαίνω στο φούρνο του χωριού γιατί αισθάνομαι πως είμαστε η μοναδική οικογένεια που τρώει 6-7 κιλά ψωμί την εβδομάδα. Μπορεί κάποιος χωριανός να κάνει σχόλιο τύπου "πωπω πολύ ψωμί τρώτε" και τι να τους πω; και καλά να μην πηγαινοερχόμαστε, βλακείες. Κανείς από εμάς τα παιδιά δεν τρώει ψωμί, εγώ προσωπικά θα φάω 2-3 φέτες την εβδομάδα, μπορεί και καθόλου. Στην ουσία μόνο οι γονείς το τρώνε όλο. Αλλά και πάλι, πόσο πια να φας; Αμ το άλλο; Ο πατέρας κάνει και παράπονα, παραέφαγα, δεν πρέπει να τρωω πολύ ε; αισθανομαι οτι θα κανω εμετο, δεν πρεπει να κοιμαμαι αμεσως μετα το φαγητό ε; το πρωι κάνω εμετό και βγάζω το φαγητό, απο το πολύ φαι ε; Του τα λεμε αλλά από το ένα αυτί μπαίνει και στο αλλο βγαίνει. Λες και μας τα λεει επιτηδες να δει αν νοιζομαστε αλλά του λέω απο την στιγμή που δεν ενδιαφέρεσαι για τον εαυτό σου μην περιμενεις να νοιαστουμε εμεις για σενα γι αυτο κρατα τα παραπονα για τον εαυτο σου και παράτα μας. Αγαπημενη του ατάκα (φαγητό και κοιμήσι). Εδώ να φανταστείτε, ούτε καν ευαίσθητοι είναι με τα αδέσποτα και νευριάζουν αν δώσω λίγο κρέας σε ένα σκυλί, λες και δεν θα μας μείνει φαγητό. Πάλι καλά, τα δικά μας τα σκυλιά και τα γατιά, τα ταίζουν αλλιώς πως θα προστατεύσουν το καλύβι μας, αν δεν υπάρχουν φύλακες; Α και το σκυλί το εχουν σε άθλιες συνθήκες διαβίωσης. Ένας φιλοζωος να περάσει από εκεί και καλέσει την αστυνομία, στην φυλακή θα τους πάνε. Τους χρειάζεται. Θα μου πείτε, γιατί δεν κάνω εγω κάτι, σωστό αλλά αυτό θα επιτεθεί σε μένα και άλλωστε είναι σαν να ανακατεύομαι σε ξένες δουλειες, όπως οι γονείς μου δεν ανακατεύονται στην δική μου δουλεια. Βέβαια τους το λέμε κάθε φορά αλλά πάντα μας γράφουν και λένε τα δικά τους. Τέλος πάντων, καλά να είναι, ας φάνε τώρα που μπορούν γιατί μεθαύριο θα τους τα κόψει ο γιατρός (αρνούνται και οι δύο πεισματικά να κάνουν τις απαραίτητες εξετάσεις). Εκεί να τους δω. Λέτε τελικά να είμαι εγώ η αχάριστη και όχι οι γονείς μου;Συγγνώμη αν σας κούρασα με το μεγάλο κείμενο και τις γκρίνιες μου.