ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

ΕΙμαι μικρη το ξερω,απλα νιωθω συνεχως οτι χανω χρονο και χανω χρονο και ειμαι 20 χρονων και ενω επρεπε βασικα αστο το επρεπε.ηθελα τοσο πολυ με το που τελειωσω το σχολειο να κανω τοσα πραγματα.ειμαι εδω σε μια πολη που σιχαινομαι επι 3 χρονια,κανοντας την πιο μοναχικη ζωη που θα μπορουσα να κανω. χωρις φιλους,χωρις παρεες,χωρις ζωη γενικα.σε μια σχολη που ενω ειναι γαματη τελικα καταλαβαινω οτι δεν με γεμιζει. δεν με κανει να ξυπναω καθε πρωι και να θελω να κανω αυτο που σπουδαζω.και ειμαι εδω.και γραφω.και καταλαβαινω ποσο μονη ειμαι.και ρε πουστη μου κουραστηκα.και δεν ξερω πως τα καταφερα παλι ενω ολο το εξαμηνο δεν εκατσα απτα μαθηματα να τα εχω δωσει σχεδον ολα και να χω μεινει σε ολα.και δεν ξερω τι να κανω. απλα ,αυτο που με στεναχωρει περισσοτερο .ειναι οτι ξερω γαμωτο οτι μεσα μου υπαρχει αυτο που θα με κανει να ξυπναω το πρωι και να το κανω και να το γουσταρω ,και να τρελενομαι να το κανω,και να βαζω τα δυνατα μου για να γινω η καλυτερη σαυτο.αλλα ποτε και πως θα το ανακαλυψω οταν ειμαι κολλημενη εδω..