ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Σε λιγοτερο απο ενα μηνα ξενοικιαζω.Φευγω απο ενα μερος που τα 4 χρονια που μενω εδω το μονο που θυμαμαι ειναι να θελω να φυγω.Η 'φοιτητικη μου ζωη τελειωνει...και δεν ξερω καν τι ειναι αυτο.εννοω το ζωη,οχι το φοιτητικη.Σημερα κοιταζα καποια μυνηματα που εστελνα με διαφορους φιλους τοτε και ημουν αλλος ανθρωπος.Απο το πρωτο ετος,την πρωτη μερα βασικα δεν μου εκατσε καλα αυτη η πολη,αργοτερα τα βρηκα σκουρα με τις παρεες,αλλα ημουν εγω,ειχα παρεες,ανεξαρτητως αν δεν περναγα τελεια.περνουσα καλα,ημουν εγω,και το σημαντικοτερο..ελεγα πρωτος χρονος ειναι..ολα θα στρωσουν...Ο δευτερος χρονος ηταν ακομα χειροτερος.Εννοειται οτι φταιω εγω..ειμαι πολυ κοινωνικη ,,μιλαω στους παντες ,αλλα ειμαι πολυ κλειστη επισης.και πολυ καχυποπτη,ισως και επιλεκτικη και και και.Την δευτερη χρονια ολα ηταν απαισια.Ειχα ξεχασει να μιλαω επειδη δεν ειχα επαφη με κανεναν ανθρωπο,πηγαινα στη σχολη,γυρνουσα στο δωματιο της εστιας,μονη μου και ακουγοντας ολη μερα παιδια να γελανε,να μιλανε,να χορευουν,και γω να κλαιω.Καθε βραδυ εβλεπα howimet your mother και νομιζα πως βγαινω με τα φιλαρακια μου για ποτο.Τα αλλα δυο χρονια περασααν τοσο γρηγορα.ισως οχι τοσο επιπονα γιατι ειχα αποδεχτει πλεον την κατασταση.Συνεχιζα να γνωριζω ατομα αλλα δυσκολοτερα,εχω παρεες αλλα δεν ειμαι εγω,δεν περναω καλα,απλα μετρια.Και σημερα,καθως διαβαζω μηνυματα που εστελνα παλια με φιλους,,συνηδητποποιω πως ημουν.Ολα αυτα που ηθελα να ειμαι.που θελω να ειμαι,Και δεν ξερω τι να κανω.Πριν ειχα παρεες ,εκανα τρελες με φιλους,γυρναγαμε ολη τη πολη με τα ποδια ολη μερα ,μιλαγαμε,γελαγαμε,ονειρευομασταν.και τωρα.ειμαι 21 και εχω να γελασω με την ψυχη μου απο τα 17.εχω να βγω σε μπαρακι,τσιπουραδικο η οτιδηποτε και να περασω καλα ουτε εγω θυμαμαι ποσο καιρο.Και δεν θελω ρε γαμωτο.Δεν ξερω αν μπορω να κανω κατι.δεν ξερω.