ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

...το κουβαλάω χρόνια μέσα μου. Για καιρό κατηγορούσα τους φίλους μου. Έλεγα πως είναι ομοφοβικοί παπάρες. Τώρα, κατάλαβα ότι τους ζηλεύω. Ναι, αυτό είναι, τίποτα άλλο. Θα ήθελα να είμαι σαν κι αυτούς.Πολλοί έχουν γυναίκες και παιδιά να τους περιμένουν στο σπίτι. Αυτό το απλό, για μένα είναι ένα άπιαστο όνειρο που ποτέ δε θα γίνει. Δεν είμαι σαν κι αυτούς. Δεν μπορώ να ερωτευτώ γυναίκες.Και το βάρος βαραίνει ακόμα πιο πολύ. Κάθε φορά που γίνεται γκομενοσυζήτηση και αισθάνομαι άβολα. Κάθε φορά που προσβάλλουν "τους πουστηδες". Κάθε φορά που ξέρω ότι αυτοί θα γυρίσουν χαρούμενοι στα σπίτια τους, κι εγώ στο μοναχικό μου διαμέρισμα. Είναι αυτή η αίσθηση, ότι βλέπω τη ζωή να περνάει και είμαι αδύναμος να κάνω κάτι. Όλες οι στιγμές που θα μπορούσα να ζήσω, που έρχονται σε αντίθεση με τον μοναχικό μου εαυτό.Ξέρω, θα μου πείτε να αποδεχθώ τον εαυτό μου. Ε, απλά δεν μπορώ. Η σεξουαλική μου ταυτότητα ήταν ένα λάθος. Ένα τεράστιο λάθος που με κατέστρεψε εσωτερικά. Δεν είμαι νορμάλ, τι να κάνουμε; Με τους φίλους κάνουμε πάντα τα ίδια, βγαίνουμε, βλέπουμε μπάλα, παίζουμε μπάσκετ κτλ. Κι όμως οι ζωές μας διαφέρουν τόσο πολύ! Όταν κάποιος φίλος μου μιλάει για τα παιδιά του τον ζηλεύω φρικτά. Και πόσο θέλω να του πω "πόσο τυχερός είσαι ρε φίλε. Όλα πήγαν καλά στη ζωή σου τελικά..."Γιατί τι άλλο θες από τι ζωή; Μια ωραία οικογένεια να σου υπενθυμίζει ότι άξιζε τον κόπο που έζησες. Είχες έναν σκοπό...