ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Χωρισα πριν δυο χρονια λογω αποστασης μια σχεση 6 χρονων.Βεβαια στα 25 σ θες οι σχεσεις σ να εχουν ζωντανια ερωτα κ παθος.σε μας ειχε φυγει.Υπηρχε ομως υπερβολικη αγαπη κ απο τους δυο.ειμαι σε αλλη σχεση τωρα.ερωτευτηκα ενθουσιαστηκα δε ξερω αλλα εκανα σχεση αμεσως.τον πρωτο χρονο ημουν καλα.εδω κ ενα χρονο ομως δε ξερω τι μ' εχει πιασει κ τον σκεφτομαι πολυ εντονα.ξερω οτι ειναι ανεφικτο να ξαναειμαστε μαζι αλλα μ ειναι κ αδυνατον να πιστεψω οτι αυτο τον ανθρωπο εγω δεν θα τον ξαναδω.δε γινεται να φευγει ο αλλος ετσι απλα απο την ζωη σ.νιωθω οτι θελω να τον δω.δε θελω να απατησω το αγορι μ.δε ξερω καν τι θα νιωσω αν τον δω..καταλαβαινω παντως οτι ηταν πραγματικη αγαπη κ το ξερουμε κ οι δυο.τι να κανω δε ξερω;το ξερω οτι ειναι λαθος να τον συναντησω κρυφα αλλα ειναι κ κτ που το σκεφτομαι πολυ εντονα.το παιδι που ειμαι τωρα ειναι παρα μα παρα πολυ καλος.δε θελω να τον εκμεταλευτω κ ποτε δεν το εχω κανει.ειναι πιστευω ο τελειος αντρας για οικογενεια.αλλα ειναι κ βλακεια καθε φορα που σκεφτομαι τον πρωην μ να με πιανουν τα ψυχολογικα μ και να του λεω διαφορες αλλες δικαιολογιες για το τι εχω.κ το παθαινω συχνα.τι θα κανατε εσεις;