Σελιδοδείκτης. Ενδιαφέρουσα, μπερδεμένη εξομολόγηση. Η τιμωρία (η συνειδητή, όχι η εκδίκηση) υποτίθεται έχει παιδαγωγικό χαρακτήρα, καθορίζει το λάθος, ορίζει συνέπειες και αποτρέπει από επανάληψη του λάθους. Ταυτόχρονα οδηγεί στη συγχώρεση. Η τιμωρία δεν μπορεί να ευτελίζει ή να απαξιώνει. Κάποιος αφιερώνει χρόνο κι ενέργεια για να τιμωρήσει συνετά. Γι'αυτό είναι απόδειξη μη αδιαφορίας.Επίσης υπάρχει η λεγόμενη tough love, όπου αφήνεσαι να υποστείς συνέπειες των πράξεών σου, αποφάσεών σου, επιλογών σου ως παραδειγματισμό. Δεν είναι κακία. Ενίοτε το υπερβολικό χαιδολόγημα είναι ξεφόρτωμα...όχι νοιάξιμο. Έρχεται ως εύκολη λύση. Βέβαια η αίσθηση της ματαίωσης δεν θα έπρεπε να υφίσταται όταν αγαπιέσαι.Τι να σου, μας τα λες κάπως μπλεγμένα. Εύχομαι να το ξεπεράσεις.
29.3.2020 | 06:08
Αυτο που συνειδητοποιω...
οσο περναει ο καιρος και οτιδηποτε διαβαζω, βιωνω, ακουω. βλεπω ειναι οτι πρεπει να αγαπαει ο καθενας τον εαυτο του. Ας ακουγεται εγωιστικο αλλα δεν το εννοω με την εννοια του ναρκισσισμου. Ο ναρκισσισμος ειναι αντιδραση και αμυνα οχι αγαπη προς τον εαυτο μας. Ουτε εννοω να μη μοιραζομαστε αγαπη με τους αλλους. Τοσο ευκολο στα λογια αλλα τοσο δυσκολο στη πραξη. Γιατι πολλες φορες μας εχουν κοροιδεψει, μας εχουν μιλησει ασχημα, μας εχουν ξεφτυλισει, μας εχουν ειρωνευτει, μας εχουν χτυπησει, εχουν αδιαφορησει. Οταν καναμε λαθη και ειχαμε αναγκη τοτε ειδικα οσο τιποτε αλλο ενα γλυκο λογο η μια αγκαλια μας εκαναν με τη σταση τους να νιωθουμε τα χειροτερα τερατα. Τοτε νιωσαμε και ντροπη που δε θελαμε τιμωρια αλλα συμπονια και αποδοχη. Ολα αυτα εχουν μεινει μεσα μας. Βλεποντας την αντανακλαση μας στον καθρεφτη ολα αυτα εμφανιζονται στην εκφραση μας. Τοτε ψαχνουμε να βρουμε οτιδηποτε να πιαστουμε ωστε να νιωσουμε αξια. Μετα παλι κενο. Τοτε κουβαλαμε ενα βαρος που δε ξερουμε πως να ξεφορτωθουμε. Ετσι ο εχθρος ειναι μεσα μας. Και τη στιγμη που ετυχε ο ξεφτυλισμος μας απο συγκεκριμενους ανθρωπους μεχρι και μεις μας εγκαταλειψαμε. Γιατι σκεφτηκαμε οτι αυτο αξιζαμε. Ψαχναμε συμπονια αλλα ουτε μεσα μας υπηρχε κανεις να μας πιασει το χερι και να νιωσουμε οικειοτητα. Και η σκεψη οτι θα ειμαστε με τον εαυτο μας μεχρι το θανατο μας μοιαζει τρομακτικη. Θα ειμαστε με ενα ψυχρο και σκληρο ατομο που δεν συγκινειται με κανενα τροπο οσο και αν ποναμε. Ετσι χανουμε τον αυτοσεβασμο μας. Τελικα ετσι σιγα σιγα καταστρεφουμε τον εαυτο μας. Αφου δε νιωθουμε χαρα ας μη νιωθουμε και πονο σκεφτομαστε.
3
