ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Στις 21 Οκτωβρίου του '98 μπήκες στη ζωή μου.Ξαναμπήκες δηλαδή, επειδή γνωριζόμασταν από μικρά, χαθήκαμε για χρόνια και ξαναβρεθήκαμε.Και γίναμε ένα. Σαν σήμερα ακριβώς πριν δύο χρόνια σου περνούσα το δαχτυλίδι των αρραβώνων μας.Μ'άρεσε η σύμπτωση με τα γενέθλια του Χατζιδάκι.Μετά από 8 μήνες, τον Ιούνιο του 2010 με παράτησες χωρίς λόγο, με πολλές ωστόσο γυναικείες κλισεδιάρικες υπαρξιακές/προ χωρισμού μπούρδες και μετά από μια εβδομάδα με έβγαλαν σε άδεια άνευ αποδοχών από τη εργασία μου "και βλέπουμε τι θα γίνει από Σεπτέμβρη", έχοντας ως δεύτερη-εναλλακτική επιλογή την απόλυση...Έπιασα το διπλό τζακ-ποτ!Μα δεν νοιάστηκες ποτέ...Αντίθετα, με "διέλυσες" όταν μου είπες στο τηλέφωνο "Και αν σε διώξουν και το επόμενο καλοκαίρι από τη δουλειά τι θα κάνουμε; Έτσι θα προχωρήσουμε; ΕΓΩ παίρνω 1000 ευρώ το μήνα". Τι αγάπη, μετά από 12 χρόνια σχέσης...Και έπεσα, άγγελος πεπτωκώς εκ του παραδείσου...Και ήρθε ο Σεπτέμβριος και επανήλθα στη δουλειά μετά από ένα καλοκαίρι-κόλαση, κλεισμένος και μόνος στο σπίτι. Και πίστεψα ότι θα γυρίσει ο τροχός κι άλλο και θα κερδίσω ξανά και σένα.Μάταια...Ούτε ένα τηλέφωνο, και το κερασάκι στην τούρτα ήταν το κούριερ(!) με το δαχτυλίδι που μου έστειλες...Δεν είχες το θάρρος να υπερασπιστείς την επιλογή σου κοιτάζοντάς με στα μάτια...Με κούριερ...Πονάω σήμερα σαν τα σκέφτομαι αυτά, τα πράγματα θα μπορούσαν να ήταν αλλιώς, μα δεν μου έδωσες-δεν μας έδωσες ποτέ δεύτερη ευκαιρία.Σε αγαπώ, σε λατρεύω και αυτό δεν αλλάζει και δεν σβήνει. Αν ερχόσουν τώρα και με αποζητούσες και μου εξηγούσες θα με είχες...Μα μαθαίνω ότι έχεις άλλον και επισημοποιείτε...Κρίμα...Εσύ ξέρεις ότι δεν θα σε αγαπήσει περισσότερο από εμένα. Τον λυπάμαι, επειδή αυτός δεν ξέρει. Η εταιρεία, στην οποία εργάζεσαι κλείνει μέχρι το τέλος του έτους. Έτσι έμαθα μέσω πολύ παλαιότερού σου συναδέλφου.Δεν χάρηκα, αντίθετα στενοχωρήθηκα γιατί εξάλλου κι εγώ επί ξύλου κρεμάμενος είμαι, όπως όλοι πλέον... μα είδες πώς τα φέρνει η τύχη (ή η μοίρα)! Τι να σου έλεγα για το κοινό μας μέλλον αν ήμασταν μαζί τώρα; Ό,τι μου έλεγες και συ; Τι θα ήθελες ν' ακούσεις; Μεθαύριο, στις 26, έχεις τη γιορτή σου. Μάλλον θα σου στείλω κάτι. Δεν ξέρω πώς θα σου φανεί...Δεν ξέρω πώς θα του φανεί-αν το καταλάβει, και δεν με νοιάζει, ίσως επειδή κάποιες φορές σκέφτομαι ότι σε αγαπώ πλέον τόσο αναίτια, όσο αναίτια με άφησες.