ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Καλησπέρα. Με απασχολούν διάφορες σκέψεις τον τελευταίο καιρό και μιας κι η lifo μάς δίνει τη δυνατότητα, θα κάνω κι εγώ την εξομολόγησή μου. Είμαι ο ίδιος που σάς έγραψα πριν λιγες μέρες, ότι διάβασα το Αναζητώντας τον Χαμένο Χρόνο. Απ'αυτό και μόνο ήδη συμπεραίνετε, οτι δεν διστάζω να αφιερώσω ώρες επί ωρών, για να διαβάσω κάτι, που μού αρέσει. Γιατί σάς το λέω, όμως, αυτό; Σάς το λέω, γιατι το εν λόγω έργο με έβαλε σε βαθιές σκέψεις, οι οποίες αισθάνομαι, οτι κυκλοφορούν στο νου και πολλών άλλων. Ήθελα, λοιπόν, να εξομολογηθώ, ότι αισθάνομαι περίεργα. Πέρασαν δύο χρόνια από τότε που το ξεκίνησα και στο διάστημα αυτό πρόλαβα να κάνω ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ τις παρατηρήσεις σχετικά με την ανθρώπινη φύση. Πλέον, όμως, παρά τη σοφία, που πιστεύω πως άντλησα και παρά την υπέροχη καλλιέργεια, που μού προσέφερε, φοβάμαι οτι αντιλήφθηκα υπερβολικά πολλά. Τί εννοώ; Αισθάνομαι γέρος. Πάρα πολύ γέρος. Σημειώστε οτι είμαι 24 χρονών. Κι όμως. Πλέον, μπορώ να δω ένα πρόσωπο ελληνικής φυσιογνωμίας και βασιζόμενος στα δεδομένα τής εθνολογίας και τής γλυπτικής, να φανταστώ με τρομακτική ακρίβεια το πώς έμοιαζε, όταν ήταν νέο και το πως θα μοιάζει, όταν γεράσει. Το ίδιο και με βορειοευρωπαικά πρότυπα, το ίδιο και με ασιατικά- αν έχετε το θεό σας δηλαδή, μπορώ και ξεχωρίζω τους Κινεζους από τους Κορεάτες και τούς Γιαπωνέζους (σαφώς κι οχι με το ιδιο υψηλό ποσοστό επιτυχίας, ωστόσο το κάνω). Ε, αυτό ακριβώς που κάνω, να προ-βλέπω έναν άνθρωπο στο διηνεκές, με κάνει να νιώθω λες κι έχω ζήσει 15 ζωές. Ειναι τόσο μοναχικο να νιωθεις ξένος στην ίδια σου την ηλικία... Μπορώ να κάτσω ώωωωρες, παρατηρώντας ζευγάρια και κάνοντας νοητικές σημειώσεις. ''Τώρα δεν έχει τα χέρια της πάνω του, τού είναι θυμωμένη...αλλά, να τωρα, που ξαναγέρνει κοντά του κι αυτός την δέχεται''. Τέτοια μορφή έχουν οι σημειώσεις μου, σαν σκετσάκια απο ένα πανανθρώπινο θεατρικό ,που παίζεται και ξαναπαίζεται, ίδιο απο την αρχή τής ιστορίας μέχρι και σήμερα και για πάντα. Βλέπω μικρά αδέρφια να παίζουν, να ψευτοτσακώνονται και να ξαναφιλιώνουν και μού φαίνεται σαν το πιο αυθεντικό μπαλέτο, που μπορεί να δει άνθρωπος (άλλωστε, το καλό μπαλέτο είναι καλό, γιατί προσιδιάζει στη ζωή). Ακούω τόνους φωνών, γέλια και κλάματα, γινομαι αυτόπτης μάρτυρας σκηνών ρατσιστικής βίας και μετά από λίγο μια μητέρα να δίνει πορτοκαλάδα στην κορούλα της κι αντιλαμβάνομαι οτι όοοολη η ζωή είναι ένα αχανές πεδίο γεμάτο αντιθέσεις, που με τον τρόπο τους, ακόμα και μέσα από ανήκουστες δυσκολίες, φρίκες ή και ομορφιές, την κάνουν να προχωράει μπροστά, αδιαφορόντας πλήρως για το ανθρώπινο είδος. Γνωστοί μου παντρεύονται, άλλοι πεθαίνουν, ωστόσο εγώ, μέσα στην παρατηρητικότητά μου, νιώθω οτι κινούμαι σε ένα ρεύμα εκτός ζωής. Νιώθω οτι έχω την ίδια μοίρα με τα κύματα- το χειμώνα παγώνουν, μετά λιώνουν, μπαίνουν μέσα οι άνθρωποι και κολυμπάνε και φτου κι απ'την αρχή. Αισθάνομαι, δηλαδή, οτι γνωρίζω μέσα μου, ενστικτωδώς, όλα τα πεπρωμένα που μπορεί να λάβει μια ανθρώπινη ζωή. Θα έφτανα στο σημείο μάλιστα να πω, οτι όλα τα δυνατά πεπρωμένα είναι ήδη πεπερασμένα σε αριθμό. Δεν το πιστεύω πραγματικά- στην πράξη, όμως, περνώντας τα χρόνια μας, η ζωή κι οι επιλογές μας στενεύουν τα περιθώρια επιλογής κι οδηγούμαστε εν τέλει να διαλέξουμε ζωή. Εμένα όλα μου φαίνονται εξίσου ουσιώδη αλλά ίσως κι εξίσου ανούσια. Αγαπώ βαθιά τη ζωή και τις εκφάνσεις της, εξ'ου κι αμφιβάλλω οτι θα μπορούσα ποτέ να φύγω απ'αυτον τον κόσμο οικειοθελώς- γι'αυτον όμως ακριβώς τον λόγο αισθάνομαι τόσο απόμακρος-- γιατί βλέπω τον πλανήτη μας και την ιστορία τής εξλελιξης σαν εναν πίνακα ζωγραφικής, τον οποίο, όσο περπατάω, τόσο μεγαλώνει--- κι επειδή αυτά που μαθαίνω, τα αφομοιώνω, αισθάνομαι να έχουν κυλήσει αιώνες μέσα μου.Δυσκολεύομαι να φανταστώ τη ζωή μου πλάι σε κάποια σύντροφο. Ερωτεύομαι συχνά βέβαια, αλλά κυρίως επειδή μού αρέσει η αίσθηση που προκαλείται απο τον ενθουσιασμό: η καθημερινότητα ξαναπαίρνει χρώμα, ιδέες γεννιούνται, κοιμάμαι με χαρούμενο καρδιοχτύπι αναμεμιγμένο με νευρικότητα- τα τυπικά συμπτώματα δηλαδή. Είναι όμορφο να ερωτεύεσαι κι εγώ το κάνω σχεδον σαν από χόμπι. Ποτέ δεν συνεχίζεται, ούτε μέχρι τώρα έχω να επιδείξω το ιστορικό κάποιας σχέσης (παρατηρω μόνο, οτι, με τον χρόνο, τα τσιμπήματα τής καρδιάς μικραίνουν σε διάρκεια, ενω οι καψούρες τής εφηβείας αφηνουν άγρια σημάδια). Το να μοιράζεσαι δηλαδή τον χρόνο σου, τον χώρο σου, τη νόησή σου και να αφήνεσαι να μπολιαστείς απο την παρουσίας μιας άλλης ύπαρξης στην δική σου εξέλιξη είναι κάτι που θα το ευχόμουν κάθε λεπτό, ωστόσο κάθε λεπτό φέρνει κι απο μία αναβολή. Αναρωτιέμαι, δηλαδή, αν ζω σε μια απελπισία, την οποία συνήθισα και πλέον δεν συνειδητοποιώ. Ζω άνετα σε οποιοδήποτε μέρος τής γης και κάθε άνθρωπος που κάνει το πέρασμά του από τη ζωή μου, αποθηκεύεται στην ''κάρτα μνήμης'' μου σαν άλλος ένας ρόλος στο προσωπικό μου θεατρικό. Γιατί όμως ζω με μια βαθύτατη υποψία, οτι δεν προκειται ποτέ να βρεθεί συμπρωταγωνιστής; Αυτά, καλά να περνάτε.