ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Βαρέθηκα σου λέω βαρέθηκα να αρνούμαι. Βαρέθηκα να λέω "όλα καλά", αφού δεν είναι! Βλέπω ένα κράτος να διαλύεται, τον κόσμο κατατρεγμένο, φοβισμένο, κι όμως άπραγο. Εκεί στην θέση να υπομένει. Να περιμένει για ένα καλύτερο αύριο. Άραγε θα 'ρθει ποτέ αυτό? Θέλω μιαν απάντηση και πού να την βρω? Όλος ο κόσμος τα ίδια το ξέρω.Θα μου πεις. Και τι ζωή είναι τότε αυτην? Είμαι στην αναμονή εδώ και 2 χρόνια πλέον. Ίσως και να είμαι υπερβολική, ίσως και να είναι λιγότερο. Ποιος ξέρει.. Κανείς δεν ξέρει η αλήθεια είναι αυτή. Να μην ξέρεις τί θα σου ξημερώσει αύριο. Κάποτε δεν μας ένοιαζε όμως αυτό. Αυτό ήταν μου μας συνέπαιρνε! Τώρα τα έχουμε χάσει, ξαφνικά όλα μας φταίνε για τα γ$#%#^ωλεφτα. Γιατί όμως ρε παιδιά μόνο αυτά μετράνε τελικά? Η ανθρωπιά μας πού πήγε? Ξαφνικά? Μόνο αυτά? Θέλετε να πιστέψω δηλαδή ότι ξαφνικά ζούμε σε έναν τόσο ψεύτικο κόσμο γεμάτο ματαιοδοξία, χωρίς όνειρα? Που πήγαν αυτά τα όνειρα? Στα σκουπίδια όλα? Τα ιδανικά? Οι αξίες? Ποιοι είμαστε? Τι κάνουμε εν τέλει σ' αυτον τον ματαιόδοξο πλανήτη? Ζούμε για τα λεφτά? Μου λέτε ότι πρέπει να πιστέψω ότι η κινητήρια δύναμη πλέον είναι μόνο τα λεφτά? Μα είναι δυνατόν? Πείτε μου λίγο... Θα κλάψω και πάλι..