Είμαι 20 χρόνων. Όσο μεγαλώνω νιώθω πολύ άβολα να περιμένω από τους γονείς μου να μου δίνουν λεφτά αν και πρόκειται για κάτι που συμβαίνει αρκετά στην παρέα μου. Τώρα τελευταία δούλευα σε έναν γνωστό μου όποτε είχα βάλει κάποια στην άκρη. Ωστόσο και γιατί ήθελα να ξεκολλήσω και λίγο από εδώ και γιατί θα ήθελα να νιώθω πιο ανεξάρτητη έψαξα για σεζόν. Να σημειώσω ότι δεν είχα εμπειρία σε αντίστοιχη θέση και η ημερομηνία που θα ήμουν διαθέσιμη ήταν όχι η ιδανική καθώς η σεζόν ξεκινάει πιο νωρίς. Ωστόσο κατάφερα να βρω κάποιες επιλογές και προτίμησα την θέση που παρείχε και διαμονή. Απο την στιγμή που το είπα στους δικούς μου έχει γίνει λιγάκι χαμός. Αρχικά έχω βαρεθεί να ακούω τις ειρωνίες του πατέρα μου για το πόσο υποδεέστερη είναι σαν δουλειά. Τα λεφτά δεν είναι αρκετά, είναι πολύ μακριά,οι συνθήκες θα είναι χάλια, σε κοροϊδεύουν και θα πας τζάμπα και γενικά οτιδήποτε αρνητικό σενάριο μπορείτε να φανταστείτε έχει ειπωθεί. Αρχικά είμαι μια κοπέλα 20 χρόνων όπως όλα τα άλλα 20χρονα εκεί έξω και δεν έχω κάτι ιδιαίτερο προκειμένου να περιμένω μια ιδανική δουλειά που απλά θα είμαι χαλαρή και θα με πληρώνουν (το οποίο δεν συμβαίνει σε ανθρώπους που έχουν κοπιάσει για να ξεχωρίσουν έτσι κι αλλιώς). Μου λένε διαρκώς ότι δεν με έστειλε κάνεις για δουλειά και ότι δεν θα έπρεπε να έχω παραπονο (ναι, δεν βγάζει νόημα αλλά αυτά μου λένε) και αλλες τέτοιες βλακείες. Να επισημάνω ότι μένω σε μια επαρχιακή πόλη, η δουλειά που κάνω στον γνωστό μου είναι περίπου οι ιδέες ώρες αλλα χαμηλότερος μισθός και πολύ πιο κουραστική. Τα καλοκαίρια νιώθω διαρκώς μη παραγωγική , παρέες δεν έχω και τόσες και διακοπές δεν πηγαίνω ποτέ γιατί όπως ανέφερα δεν θέλω να κάνω τόσα έξοδα με τα λεφτά άλλων. Όποτε όπως καταλαβαίνετε πραγματικά νιώθω ότι δεν έχω τίποτα να χάσω. Απλά ήθελα μια φορά να είναι θετικοί σε κάτι που θέλω να κάνω. Αντιφατικό ότι από την μια όλα δεν είναι αρκετά "καλά" για εμένα είτε πρόκειται για δουλειά ειτε για σχολή αλλά από την αλλη δεν είμαι και ικανή για τιποτα. Τα έγραψα κάπως μπερδεμένα απλα είμαι εκνευρισμένη.