ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Είμαι 35. Αδερφή, πούστης, ομοφυλόφιλος. Πάρτο όπως θες. Προσπαθώ εδώ και καιρό να βρω αυτό που λέμε όλοι ευτυχία. Η ευτυχία όμως όταν είσαι γκέι, είναι κάτι σαν να τερματίζεις προχωρημένο video game. Για πολλά χρόνια νόμιζα ότι θα έβρισκα και γω το άλλο μου μισό. Αν και μεγάλωσα στην Αθήνα, ξεκίνησα σχετικά αργά. Σχεδόν στα 25. Με πολλές τύψεις, με πολλά προσωπικά κολλήματα όπως και πολλά άλλα παιδιά.Άλλες εποχές πριν 10 χρόνια. Το ίντερνετ ήταν στα σπάργανα. Εγώ δεν είχα ποτέ το θάρρος να βγαίνω έξω, να φλερτάρω, να πηγαίνω στο Ζάππειο, στις σάουνες. Ότι έκανα το έκανα από το ίντερνετ. Όχι ότι έχει ιδιαίτερη σημασία. Ο απολογισμός μου μέχρι σήμερα: έχω γνωρίσει και συναντήσει τετραψήφιο αριθμό ατόμων. Δεν το λέω ως καμάρι. Μάλλον ως κατάντια. Ραντεβού, καφέδες, παιδιά που δεν ήρθαν ποτέ. Τύποι που σε βλέπαν και φεύγανε με το πρώτο γεια. Ή σεξ της μιας φοράς όπου νόμιζες ότι θα βγάλει σε κάτι παραπάνω. Και μετά εξαφάνιση. Καμία απάντηση στα μηνύματα. Αν επέμενες μάλιστα, μπορείς να εισέπρατες και βρισίδια τύπου ξεκόλλα ρε μαλάκα.Φαντάζομαι θα αναρωτηθεί κάποιος, καλά ρε φίλε μήπως δε βλέπεσαι; Δε με θεωρώ κούκλο, ένας κανονικός άνθρωπος είμαι. Αρκετές φίλες μου έλεγαν ότι θα με ήθελαν για σύντροφό τους. Ξέρω όμως ότι στον δικό μου κόσμο, οι απαιτήσεις είναι υψηλότατες.Πρέπει να είσαι πολύ γυμνασμένος. Όποιος το αρνείται, απλά δεν έχει ζήσει στο χώρο. Πρέπει να είσαι αρρενωπός. Να παραπέμπεις σε κάτι που όλοι ψάχνουν (και όλοι ξέρουν ότι δεν υπάρχει): στον τσοπάνη της επαρχίας, στον ταξιτζή, στο αντράκι από τα παλιά, τον επιβήτορα, στο χρυσαυγίτη (το έχω ακούσει κι αυτό). Φυσικά, ποια αδερφή από μας είναι έτσι; Σχεδόν καμία. Λογικό επακόλουθο, να είμαστε όλοι μόνοι, να ψάχνουμε μάταια το ανύπαρκτο, έναν στρέιτ γκέι. Δε μπαίνω καν στη διαδικασία να γράψω για τις σεξουαλικές προσδοκίες της αδερφής. Εννοείται ότι πρέπει να σαι σκληρός γ*μιάς, με μεγάλο εργαλείο, αδυσώπητος, να έχεις kinky γούστα. Αν δεν είσαι, απλά ο άλλος έχει πάει στον επόμενο. Αν μάλιστα θες μόνο να γαμιέσαι, οκ εκεί έχει τελειώσει το πράγμα. Όλα όσα γράφω είναι κάτι σαν άγραφος κανόνας. Είμαι σίγουρος ότι πολλά παλικαράκια θα σπεύσουν να γράψουν, όχι ρε φίλε δεν είναι έτσι, εγώ ψάχνω ένα παιδί της διπλανής πόρτας, γήινο, ανθρώπινο. Εγώ θα τους παραβάλλω τη φράση-κλισέ: σόρρυ ρε φίλε, είσαι πολύ γλυκό παιδί αλλά δεν είσαι ο τύπος μου (σημ. ο "τύπος" που ο μέσος γκέι ψάχνει είναι πρώην ή νυν αθλητής-πορτιέρης με βαριά φωνή και xl εργαλείο που είναι 100% ενεργητικός, οτιδήποτε άλλο παραπέμπει στη φράση κλισέ).Πρόσφατα, με τις εφαρμογές στα smartphones υπάρχει η δυνατότητα να βρίσκεις μέσω gps όλες τις αδερφές από την κοντινότερη στα 50 μέτρα μέχρι τα βάθη της Ιαπωνίας. Έτσι μου λύθηκε και η απορία αν έχει μείνει κανείς που δεν είχα ανακαλύψει ως σήμερα. Από συνήθεια παραμένω σε διάφορα sites, κάνω καμιά γνωριμία, έτσι για να περνάει και η ώρα... (τα χρόνια θα λεγα).Δε θέλω να είμαι μίζερος, γιατί δεν ξέρω τι εντύπωση δίνω σε όποιον διαβάζει το κείμενο. Θέλω περισσότερο να φωνάξω όλο αυτό που μου συμβαίνει. Θέλω να κάνω σεξ με ένα παιδί, τώρα αυτό θα ναι σχέση, θα ναι fuckbuddies, οτιδήποτε. Δεν προκύπτει με τίποτα. Πάντα σε κάτι υστερώ. Στο σώμα, στην αρρενωπότητα. Κι όμως με ξέρω καλά ως άνθρωπο. Μια χαρά παιδί είμαι, έχω χιούμορ, έχω ωραίο πρόσωπο, μεγάλο εργαλείο. Κατά βάθος μπαίνω και γω στο ίδιο τριπάκι. Ψάχνω κι εγώ κάτι προφανώς που δεν υπάρχει. Δυστυχώς, το έχω χάσει κι εγώ όπως κι όλα τα παιδιά γύρω μου. Αισθάνομαι ότι έχω καεί... Οπότε περιορίζομαι στο να βλέπω τσόντες (αυτό κι αν είναι κάψιμο μεταξύ μας) και να τον παίζω. Απευθύνομαι με το κείμενο αυτό περισσότερο στον στρέιτ κόσμο που έχει γκέι φίλους. Δείξτε λίγη κατανόηση ρε παιδιά. Είναι μεγάλη φρίκη αυτό που ζούμε. Δε λέω ότι εσείς δεν έχετε τα δικά σας. Αλλά πιστέψτε με, η δική μας ζωή δεν έχει καθόλου πλάκα. Πραγματικά, βαρέθηκα να είμαι αδερφή...