ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Βαριεμαι τα πάντα. Βαριεμαι τη ζωή μου. Πλέον δυσκολευομαι να βρω ενδιαφέρον σε πράγματα και δραστηριότητες που άλλοτε με ευχαριστούσαν. Και αν καμιά φορά βρίσκω κάτι να με γεμίσει/ ενθουσιάσει, είναι παροδικό. Κρατάει για λίγες ημέρες και μετά φτου και απ την αρχή, η ίδια ρουτίνα. Κάθε μέρα, πιστό αντίγραφο της προηγούμενης. Επίσης, νιώθω ότι είμαι βαρετή και για τους άλλους... όποτε βλεπω φιλους μου να συζητούν , σπάω το κεφάλι μου να βρω κάτι να πω επί του θέματος, σπάνια θα μιλήσω... και όταν θα μιλησω, μετα υπεραναλυω τα παντα στο μυαλό μου, μην τυχόν και είπα κάτι λάθος... ή φτιάχνω σενάρια για τον τρόπο που θα μπορούσα να απαντήσω εναλλακτικα. Με έχει κουράσει όλο αυτό τα τελευταία τρία χρόνια... έχω μονίμως μία θολούρα που έχει μπαστακωθει μέσα στο κεφάλι μου και δε λέει να φύγει... τον τελευταίο χρόνο έχω συχνους πονοκεφάλους... ξεχναω τι θέλω να πω... γενικά ξεχναω δεδομενα... όταν συζηταω με καποιον- και φυσικά ο συνομιλητής μου θα είναι εκείνος που θα μιλάει περισσότερο κατά τη διάρκεια μιας συζητησης- νιώθω πως από στιγμή σε στιγμή το κεφάλι μου θα εκραγεί... σαν να στραγγιζω από ενέργεια... έχω τόσα πολλά να πω, κι όμως δε δύναμαι να πω τιποτα... νιώθω τόσο κουρασμένη να κάνω το οτιδήποτε, και παράλληλα τόσο υπερδραστήρια για να κοιμηθώ........... Εν ολίγοις, νιώθω σαν αποχαυνωμενη/λοβοτομημενη παρατηρήτρια, δεμένη χειροπόδαρα, που βλέπει τη ζωή της να περνάει από μπροστά της, μη μπορώντας να κάνει τίποτα...