ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

δεν εχω καταθλιψη (ελπιζω) αλλα βαρεμαριτιδα οπως την αποκαλω χαρακτηριστικα και πολλες (ανουσιες) αρνητικες σκεψεις.ολοι μου φαινονται βαρετοι. ολοι ομως. ολα τα ατομα που τυχαινει να συναναστρεφομαι ή αναγκαζομαι να συναναστρεφομαι.πχ παιδια γνωστων των γονιων μου.την παραμονη χριστουγεννων πχ ειχαν ερθει κατι φιλοι των γονιων μου, φερανε και τα παιδια τους (4 στο συνολο), εγω αυτους ειχα να τους δω απο κατι παιδικα παρτυ, ηταν κοντα στην ηλικια μου (εγω ειμαι 27) και ειλικρινα δεν εβλεπα την ωρα να περασει. βαριομουν ελεεινα. δεν ειχα καμια ορεξη να μαθω πραγματα γι' αυτους, τις σπουδες τους, τη δουλεια τους, τη ζωη τους. μου φαινονταν αφορητα βαρετοι. ηξερα αλλωστε οτι δεν προκειται να τους ξαναδω. απλα καθομουν και ακουγα ή πετουσα καμια προταση αναγκαστικα. μονο οταν εφυγαν ανακουφιστηκα.και αυτο συμβαινει συχνα. και τις προαλλες με καλεσε για καφε η μανα μου, ειχε την βαφτιστηρα της, κοντα στην ηλικια μ κ αυτη, και βαριομουν. δε μπορουσα να μη της μιλησω φυσικα, οποτε τη ρωτησα διαφορα για τη σχολη της κτλ.αλλα μου συμβαινει συνεχεια. αυτο δε σημαινει πως παω οπου μου πουν οι γονεις μου, πολλες φορες αρνουμαι. αλλα το λεω γενικα. και με ατομα που μπορει να γνωρισω καπου αλλου ή και απο ιντερνετ. μου φαινονται ολοι βαρετοι. οτι ειναι απλα ατομα που θα μιλησω περι ανεμων και υδατων. νιωθω οτι δεν ταιριαζω με κανεναν. επιπλεον νιωθω οτι κι εγω ειμαι βαρετος και δεν εχω τι να πω μαζι τους.αυτο με εχει κανει να μισησω ακομα περισσοτερο την πολη μου. και σαν μαθητης τα ιδια. να πηγαινω με γονεις και να κανω παρεα με τα παιδια των γνωστων τους. τοτε βεβαια δε με πειραζε, δεν το σκεφτομουν, αλλα τωρα πια ειναι αφορητο.εχω βαρεθει να γνωριζω και να μιλαω με ατομα και απλα να παιρνω πληροφοριες. μου φαινονται ολοι βαρετοι, συνηθισμενοι, με συνηθισμενη ζωη και σκεψη.εγω σαν χαρακτηρας ειμαι καπως αντισυμβατικος, μου αρεσει να μοιραζομαι πραγματα, παθιαζομαι με πραγματα. μου αρεσει να μιλαω για πολυ προσωπικα μου πραγματα. οι γονεις μου δεν ειναι ετσι. η μανα μου πχ της αρεσει να μιλαει με ολους για ολα. εγω θελω πιο στενες σχεσεις.εδω στην πολη μου δεν ειχα ποτε καλους φιλους. δεν ξερω αν φταιω εγω ή αν ειναι θεμα τυχης. σκεφτομαι οτι πρεπει να αρχισω να περναω καλα μονος μου, αλλα ουτε κι αυτο καταφερνω εδω και πολυ καιρο.οταν ειμαι με διαφορα ατομα, πχ απο την οικογενεια, βαριεμαι αφορητα πια. οτι πρεπει να τους μιλησω, πρεπει να το παιξω ευγενικος. προτιμω να απομονωνομαι. τους βρισκω ολους αφορητα βαρετους. και τα οικογενειακα τραπεζια τα βρισκω αφορητα βαρετα πια.δεν ξερω τι να συζηταω με τους αλλους, ενω και αυτοι οι ιδιοι μου φαινονται βαρετοι.βεβαια πολλες φορες προκυπτει κατι να πουμε (η επικαιροτητα παντα δινει θεματα αλλωστε πχ τωρα εκλογες), αλλα παλι νιωθω μια εντονη δυσφορια και βαρεμαρα.φοβαμαι οτι ετσι θα παει το πραγμα αν συνεχισω να μενω εδω.και στο ιντερνετ που προσπαθω εδω και 1 χρονο να κανω καποιες γνωριμιες, δεν τα καταφερνω. εκει μαλιστα ξενερωνω ακομα περισσοτερο.εχω επισης ασχημες αναμνησεις απο την πολη αυτη. θα ηθελα οσο τιποτα να φυγω να κανω μια νεα αρχη. ξερω πολλοι θα πειτε οτι δεν ειναι λυση, αλλα εχω τασεις φυγης ετσι κ αλλιως και δε μπορειτε να ξερετε πως ειναι και πως εχω περασει ολα τα χρονια εδω.παλια δεν εδινα σημασια. ελεγα γιορτες ειναι, θα ερθουν ολοι απο το σοι, αλλα πια δεν παλευεται.φοβαμαι οτι οποιο ατομο και να γνωρισω εδω, δεν θα ταιριαζουμε. απλα θα μιλησουμε για καποια πραγματα και αυτο.ενω ξερω πολλα πραγματα και εχω γνωσεις, δεν εχω δυνατη μνημη, ετσι οταν ειμαι σε παρεα, νιωθω οτι δε μπορω να μιλησω για πολυ ωρα για καποιο πραγμα.επισης στη δουλεια μου, ειναι 2 γυναικες μεγαλης ηλικιας, μιλαμε βεβαια, αλλα δεν ειναι για παρεα, οπως καταλαβαινετε. να σημειωσω οτι η δουλεια αυτη δε με ευχαριστει και δε με γεμιζει. αλλα ειναι ευκολη δουλεια και παιρνω κανονικο μισθο (κατι οχι δεδομενο)τι μου προτεινετε;δεν ειναι απλη βαρεμαρα. ειναι πια κατι πολυ εντονο και δυσαρεστο.