ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Είμαστε μαζί κάπου 2 μήνες και κάθε φορά που τη βλέπω τελευταία δείχνει να πλήττει μαζί μου, σαν κάτι να μη κάνω καλά ενώ εγώ δεν άλλαξα όσο καιρό μιλάμε είτε συμπεριφορά είτε χαρακτήρα, ο ίδιος είμαι. Το μόνο που άλλαξε είναι οτί επειδή το καλοκαίρι το περάσαμε ξένοιαστα (αρχές ιουνίου γνωριστήκαμε οπότε όλο το καλοκαίρι βγαίναμε κάθε μέρα σχεδόν) και τώρα αρχίζει η σχολή της και η δικιά μου και εγώ δουλεύω παράλληλα, δεν θα έχουμε τόσο χρόνο για εμάς.. δε ξέρω τι περίμενε, η ζωή δεν είναι ένα μεγάλο καλοκαίρι.. πρέπει να μάθουμε να ζούμε χώρις να είμαστε με τον άλλον κάθε μέρα ή τουλάχιστον αυτή την επιλογή έχουμε..αυτά της είπα τις τελευταίες φορές που την είδα, όχι για να την στεναχωρήσω αλλά για να το συζητήσουμε (επειδή η αντίδρασή της κάθε φορά όταν αποχαιρετιζόμασταν ήταν μία ανυπομονησία για την επόμενη φορά που θα βλεπόμασταν, κάτι το οποίο είναι αναπόφευκτο να μειωθεί όταν θα μειωθεί ο μεταξύ μας χρόνος) και έκανε σαν να μην ήθελε να το συζητήσει.. μερικές φορές αναρωτιέμαι αν έχει το μυαλό ενός μικρού παιδιού που πήγε στο λούνα παρκ και επειδή οι γονείς του, του λένε πως θα φύγουν, αλλά θα ξανάρθετε άλλη φορά, νομίζει πως αυτοί προσπαθούν να το ξεγελάσουν και πεισμώνει και κλαίει και παρακαλάει να μείνουν και άλλο εκεί , και πάντα θα θέλει και άλλο αλλά δε γίνεται να μείνει μόνιμα εκεί.. εντάξει , ξέρω οτί από αγάπη το κάνει αυτό (να ζει σε άρνηση της επικείμενης πραγματικότητας που θα προκύψει σε μερικές μέρες) αλλά που και που καλός είναι και ο ρεαλισμός, στο κάτω κάτω είναι 18 και εγώ 20, τα έχουμε τόσο λίγο καιρό.. είναι σαν να βιαστήκαμε πολύ για κάτι λες και μετά θα το χάσουμε..φοβάμαι μην όλη αυτή η ενέργεια και ο ενθουσιασμός / η ανυπομονησία, στερέψουν ακριβώς επειδή αρχικά υπήρχε τεράστια ένταση ενώ τώρα σε λίγες μέρες, όσο πάει θα μικραίνει...