ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Ένας χρόνος και κάτι... Πενήντα δύο και κάτι Κυριακές, από αυτές κάθισα και μέτρησα, 6 με πήγες μια βόλτα μόνο.. πάντα δεν είχες χρήματα και χρόνο και εγώ δεν ήθελα να επιμένω για να μην σε επιβαρύνω ή σε κάνω να νιώσεις άβολα που δεν μπορείς.... και τώρα? Τώρα είσαι έξω με τους φίλους σου κάθε Κυριακή από το πρωί, βόλτες, φαγητά, ποτά, τώρα τα βρήκες όλα που έλειπαν δηλαδή? Πιο πολύ στεναχωριέμαι γιατί ήσουνα ένα ψέμα, δεν ένιωσες τίποτα για μένα εκτός από βόλεμα και συνήθεια, για αυτό μου φέρθηκες όπως μου φέρθηκες. Κάθε κοριτσάκι όμως θέλει το παραμύθι της, ομολογώ ότι ήθελα πολύ να πιστέψω ότι ήμουν πραγματικά ένας άνθρωπος που ερωτεύτηκες.. όχι απλά ότι ήμουν όπως αποδείχτηκε μια ενδιαφέρουσα περίπτωση among others που απλά είπες να την συνεχίσεις για βιτρίνα και παράλληλα να έχεις και τα υπόλοιπα τυχερά σου.. αυτό ήμουν δυστυχώς και για αυτό σήμερα δε κλαίω για σένα, σήμερα κλαίω για τα χάλια μου και τη βλακεία που με δέρνει. Δηλαδή τι άλλο πρέπει να μου κάνεις για να σε μισήσω? Λυπάμαι μόνο γιατί πραγματικά σε θέλησα όπως δεν θέλησα ποτέ κανέναν, θα σε περίμενα όπως δεν θα περίμενα ποτέ κανέναν μου έλειπες όταν δεν σε έβλεπα όπως δεν μου έλειψε τίποτα, ήμουν τόσο απόλυτα ερωτευμένη μαζί σου. Μου δημιούργησες συναίσθημα που όμοιο του δεν βρίσκω μέσα μου να συγκρίνω, συναίσθημα που ήθελα να ζήσω στην πραγματική ζωή, χωρίς την τρέλα της νιότης μου και χωρίς τη δικαιολογία της ανωριμότητας που κάποτε με έκανε να πάρω λάθος πορείες.. Αλλά πως μπορώ? Τίποτα δεν ήταν αλήθεια, είναι σαν να μου έδεσες τα χέρια πίσω από την πλάτη μου, εφόσον, με τα ψέματα σου , μου στέρησες από τη πρώτη μέρα μέχρι και την τελευταία που ανακάλυψα την αλήθεια τη δυνατότητα να κάνω μια ελεύθερη επιλογή, την οποία πίστεψε με θα έκανα αν ήξερα την αλήθεια από την αρχή. Θα έφευγα νωρίτερα, αφού ποτέ δεν με ερωτεύτηκες.... Τίποτα δε σου αξίζει, ούτε τα δάκρυα μου, ούτε οι προσπάθειες μου ούτε η σκέψη μου ούτε τίποτα. Θα ήθελα να μην υπήρχες πότε στη ζωή μου, ανάθεμα την ώρα και τη στιγμή που απάντησα σε εκείνο το μήνυμα. Ήσουν μακράν ο χειρότερος γκόμενος, γιατί όσο και αν δεν σου αρέσει η λέξη αυτή αυτό ήσουν τελικά, που είχα ποτέ και που κατά ένα τόσο περίεργο τρόπο κατάφερε να με πληγώσει πιο πολύ από όλους όσους είχα ποτέ. Ίσως έφταιξε που αφέθηκα εντελώς γιατί με πλάνεψε το φαίνεσθαι σου που ήταν τόσο μα τόσο διαφορετικό από το είναι που τελικά είσαι... Πήρες ότι πιο όμορφο είχε απομείνει μέσα μου που πίστευα ότι το φύλαγα για σένα και στο έδωσα η ηλίθια απλόχερα και εσύ το κομμάτιασες. Μα πάνω από όλα, μετανιώνω τη Δευτέρα και τη Πέμπτη που πέρασε. Που σε άφησα να κοιμηθείς στο κρεβάτι μου και να με ακουμπήσεις ξανά. Απορώ τι σκεφτόμουν , απορώ γιατί ένιωθα τόσο όμορφα στην αγκαλιά σου, απορώ πως με πλάνεψες τόσο ένα χρόνο τώρα. Αλλά με τι κουράγιο να παραδεχτώ το λάθος μου, με τι δικαιολογίες να καλύψω την κάθε προσωπική ηθική που καταπάτησα για μία ψευδαίσθηση που είχα πλάσει εντέλει μόνο στο δικό μου μυαλό? Και να γυρίσω που ή να ψάξω για τι? Για κάτι που η ιστορία έχει δείξει ότι δεν θα είναι ποτέ αρκετό? Το παραδέχομαι λοιπόν. Έκανα λάθος, λάθος επιλογή και στην αρχή και στο τέλος. Από τότε που σε γνώρισα με έκανες να τις μισώ της Κυριακές, να μισώ και να θέλω να ξεχάσω τα λόγια τις υποσχέσεις, τις στιγμές που τελικά ήταν ένα τεράστιο κακόγουστο αστείο.