ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Μας εχει φαει το politically correct σε αυτην την κοινωνια....Εχουμε φτασει στο αλλο ακρο, στο σημειο οπου φοβαται καποιος να πει τη γνωμη του για να μη χαρακτηριστει "λαθος"...Ειδικα οταν λεγονται τα αυτονοητα...Απο το ενα ακρο των γκομενων του Sex and the City και του κοσμοπολιταν φτασαμε στο αλλο ακρο της πληρους ωραιοποιησης των παντων...Προφανως και δεν ειμαι αντιθετη στο "αυτος ειμαι και σε οποιον αρεσω", τουναντιον....Αυτο με συνοδευε και με συνοδευει σε ολη μου τη ζωη...Ειμαι πληρως αντιθετη ομως στο "ετσι ειμαι και απαιτω να με ανεχτεις και να με γουσταρεις επειδη ετσι ειμαι"....Οπως ειμαι πληρως αντιθετη στο "ειμαι 120 κιλα και σε βρισκω αναισθητο που δε με γουσταρεις και δεν με βρισκεις ελκυστικη γιατι δεν αγαπας τον εσωτερικο μου κοσμο"...Αφορμη σταθηκε μια εξομολογηση που διαβασα...Ειμαι σιγουρη πως ο γραφων δεν ειχε προθεση να τσουβαλιασει ολους τους χοντρους του κοσμου...Και ειναι η πρωτη φορα που γραφω στις εξομολογησεις γιατι ειναι η πρωτη φορα που με αγγιζει τοσο αμεσα ενα θεμα....Ειμαι πρωην υπερβολικα παχυσαρκη και νυν χοντρουλα....Ειμαι επισης απο τα ατομα που δυστυχως εχουν θυρ(ε)οειδη και εναν μεταβολισμο αχρηστευμενο εδω και χρονια...Δεν τρωω μαλακιες, δε μου αρεσουν τα γλυκα, δε σαβουριαζω σουβλακια και πιτσες...Και ομως εφτασα τα 130 κιλα...Επι χρονια παλευω με το θηριο της παχυσαρκιας ποτε μα ποτε ομως δεν ενιωθα οτι δεν εχω αυτοπεποιθηση...Αντιθετως ανεκαθεν ημουν γελαστη, με χιουμορ, ανετη με την εμφανιση μου, κοινωνικη και ενιωθα καλα με το ποια ημουν....Με γουσταρα βρε αδερφε...Αυτο δεν αναιρουσε τις προσπαθειες που εκανα ολα αυτα τα χρονια, απο τοτε που θυμαμαι τον εαυτο μου, για να χασω κιλα...Ολες τις προσπαθειες τις εκανα για μενα, ποτε για καποιον αλλον, κυριως για λογους υγειας...Να τονιζω οτι με την εικονα μου ειχα παντα καλη σχεση...Ετσι ειμαι...Τελος...Παντα ειχα καποιους με τους οποιους μπορουσα να κανω σεξ, εκανα σοβαρες σχεσεις, εφτασα ενα βημα πριν το γαμο, υπηρχαν ανθρωποι που με αγαπησαν για αυτο που ειμαι...Σαφως ηταν πολυ μικρος ο κυκλος σε σχεση με καποια που θα ηταν 50 κιλα, ομως εγω παντα εβρισκα και μαλιστα εμφανισημους ανθρωπους....Καποια στιγμη, ομως βαραει το τιλτ...Και καποια στιγμη λες δεν παει αλλο...Και αποφασιζεις να ασχοληθεις οσο πιο σοβαρα γινεται...Γιατι στο τελος της ημερας, οσους φιλους και να εχεις, οσο ανετος και να εισαι, οσους γκομενους και να αλλαξεις εισαι ΧΟΝΤΡΟΣ. Και αυτο το βλεπεις στη ζωη σου....Οσο ανετος και να εισαι δε βρισκεις ρουχα...δε θα ριξεις ποτε το γκομενο που γουσταρες τοσο...θα πας για φαγητο και θα σε κοιτανε ή θα μετρανε τις μπουκιες σου...δε θα χωρας στο καθισμα του αεροπλανου...δε μπορεις να περπατησεις, να τρεξεις, να ανεβεις σκαλες....η παραλια αποτελει τον εφιαλτη σου γιατι νιωθεις οτι ολοι κοιτανε τον κωλο σου...και το κυριοτερο...η υγεια σου καταστρεφεται...διαβητης, καρδια, χοληστερινη χιλιες δυο επιπτωσεις...Και ναι...δυστυχως ΟΣΟ και αν αγαπας τον εαυτο σου, οσο και αν θεωρεις οτι εισαι ιδιαιτερη προσωπικοτητα, σε λατρευεις, στο τελος της ημερας εισαι ΧΟΝΤΡΟΣ...Και κανενας απο ολους αυτους εκει εξω δεν προκειται να ασχοληθει ουτε με το ΓΙΑΤΙ εισαι χοντρος ουτε με το τι ΚΑΝΕΙΣ για αυτο...Η πλειοψηφια προφανως σε φανταζεται αγκαλια με ο,τι σαβουρα κυκλοφορει, σε εναν καναπε, να βλεπεις ηλιθιες ταινιες και να χλαπακιαζεις κλαιγοντας τη μαυρη σου τη μοιρα...Μπορεις να νιωθεις ανετα με 10 κιλακια παραπανω...Ισως και 20...Μακαρι να ειχα μονο 10 κιλακια παραπανω...Οταν φτανεις τα 130 κιλα ομως και κυριως οταν δεν φταις εσυ για αυτο τοτε η ζωη σου αλλαζει...Οταν βλεπεις λυπηση, κοροϊδια, ειρωνια, τοτε θυμωνεις...Θα μου πεις και τι σε νοιαζει τι κανουν οι γυρω σου??Με νοιαζει μεχρι ενα σημειο αγαπητε...Γιατι ευτυχως ή δυστυχως ειμαστε κοινωνικα οντα...ζουμε σε οργανωμενες αγελες...Και οταν τα κιλα σου ειναι ικανα να σου στερησουν ακομα και μια θεση σε δουλεια τοτε με νοιαζει οχι μονο πώς με βλεπει ο περιγυρος μου και οσοι αγαπω αλλα και οι γυρω μου, οι ασχετοι...Το να νιωθω "ανετα" με τα 130 κιλα ειναι σα να χρυσωνεις το χαπι...Σταχτη στα ματια...Δε μπορω να νιωθω πλεον ανετη...Δε γινεται...Νιωθω ανετα με το ποια ειμαι οχι, ομως, πλεον με το πώς φαινομαι...Ετσι λοιπον, σε πεισμα του οργανισμου μου, σε πεισμα ολων, στα 30 μου αποφασιζω να αποτιναξω απο πανω μου την ετικετα της χοντρης...Οποιος δεν εχει ακουσει ποτε του "τι ομορφο προσωπο...αμα ηταν και πιο αδυνατη μωρε...η καημενη (!!!)" δε μπορει να διανοηθει τον πονο...Το συναισθημα του οικτου και της λυπησης ειναι απο τα χειροτερα που υπαρχουν ειδικα για οποιον διαθετει εστω ενα δειγμα υπερηφανιας και αξιοπρεπειας μεσα του...Οποιος δεν εχει νιωσει το βλεμμα της πικροχολης πωλητριας απο τα Ζαρα μεχρι το Κολωνακι και δεν εχει βρεθει να απολογειται λεγοντας "για ενα δωρο ψαχνω" (λες και θα μπορουσα να βρω κατι εδω για μενα...τι με κοιτας ετσι μωρη...εχω συναισθηση...) δε μπορει να καταλαβει την απογοητευση και τον αποκλεισμο...Οποιος δεν εχει δεχθει το σχολιο "δε μπορειτε να κανετε ...(βαλτε οποια δραστηριοτητα θελετε)" δε μπορει να αντιληφθει την απορριψη...Δεν ξερω τι ειναι χειροτερο...Το να εισαι το επικεντρο της προσοχης ως χοντρος ή το να εισαι αορατος και ανυπαρκτος ως χοντρος?Αγαπητοι αδυνατοι....Καταννοω απολυτα τη συμπαθεια σας ως προς εμας...Η αληθεια ειναι οτι αν δεν τα εχετε ζησει ολα αυτα παραμενει δυστυχως απλα μια συμπαθεια....Αγαπητοι υπερβαροι...Καταννοω απολυτα την αναγκη και την επιθυμια να νιωθετε καλα με τον εαυτο σας...Και εγω το κανω αυτο...Και να τονισω οτι ποτε μα ποτε δεν με πηρε απο κατω λογω κιλων...Αγαπητοι πρωην υπερβαροι...Μου θυμιζετε λιγο τους πρωην καπνιστες...(no offence) :)Ο καθενας απο μας εχει την προσωπικοτητα του, τον εσωτερικο του κοσμο, αυτο το κατι που μαγευει καποιους ανθρωπους και τον αγαπανε για αυτο που ειναι...Ποια ειναι η εξομολογηση μου? Εχω ηδη χασει παρα πολλα κιλα...Με κοπο, προσπαθεια, γυμναστικη κλπ...Εχει ηδη αλλαξει ολη μου η ζωη...Και συνεχιζω...Και προσπαθω ακομη...Νιωθω υπεροχα...Ολοι οι αγαπημενοι μου ανθρωποι με στηριζουν οσο τιποτα...Και ακομα εχω δρομο...Μπαινω σε ρουχα που δεν εμπαινα...Μου μιλανε αντρες που πριν ενα χρονο ουτε θα με κοιταζαν...Παραμενω εξισου χαρουμενη, κοινωνικη, πνευματωδης...Αλλα δεν το βαζω κατω γιατι βλεπω οτι καλως ή κακως η κοινωνια τουτη ειναι πλασμενη για τους "ομορφους", τους "αδυνατους", τους "λεφταδες"...Ποια ειμαι εγω για να αλλαξω τα στερεοτυπα τοσων αιωνων? Και στην τελικη δεν ειναι κακο να εισαι φυσιολογικος...Οχι αποστεωμενος...Φυσιολογικος..Οχι, διαφωνω με την ωραιοποιηση των παντων...Διαφωνω με το Politically Correct που εχει εισβαλλει στη ζωη μου...Δεν ηταν ομορφο αυτο που ημουν...Δεν ηταν υγιες...Δεν ηταν αρμονικο...Οσο ανετα και αν ενιωθα με αυτο...Δε θα γινω ποτε "αδυνατη"...Θα ειμαι παντα ψωμωμενη...Δε μου παει το αδυνατο ευτυχως...Οπως δε μου πηγαινανε και τα 130 κιλα μου...Συγγνωμη αν κουρασα...δεν εχω σκοπο να προσβαλω κανεναν...Ξερω ποσο δυσκολο ειναι το να χασεις κιλα...Απο πρωτο χερι...Και ακομα εχω πολλα να χασω...Το γραφω αυτο απλα και μονο για οσους θα ηθελαν να παρουν λιγη δυναμη και κουραγιο για μια προσπαθεια που θελουν να ξεκινησουν ή που εχουν ηδη αρχισει...Ολα γινονται...Ακομα και για ανθρωπους που, ιατρικα τουλαχιστον, ειναι εξαιρετικα δυσκολο να πετυχουν το στοχο τους...