ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Ζω το εξής παράδοξο σε όλη τη ζωή μου. Βγαίνω έξω, κοινωνικοποιούμαι, αν τύχει μιλάω, δεν είμαι αποκομμένος από το κλίμα του κάθε μέρους που βρίσκομαι κι όμως δεν κάνω φιλίες. Δεν είναι ότι αρνούμαι, ίσα-ίσα που ανοίγομαι αν τύχει αλλά πραγματικά απορώ πώς λένε κάποιοι ότι βγαίνοντας έξω γνωρίζουν κόσμο κι ότι είναι πανεύκολο. Ή τέλος πάντων αρκετά εφικτό. Ζω μια ζωή κανονική, με την καθημερινότητα κι ούτε απομονώνομαι ούτε είμαι κλεισμένος στο δωμάτιό μου ούτε τίποτα. Κι όταν βγαίνω ειλικρινά δεν βλέπω ανθρώπους να γνωρίζονται μπροστά μου. Βλέπω μόνο παρέες ήδη διαμορφωμένες. Σε αυτές τις παρέες οι νέες γνωριμίες γίνονται μόνο αν κάποιο μέλος της παρέας φέρει και συστήσει νέους ανθρώπους. Αλλιώς δεν υπάρχει περίπτωση να είναι κάποιος μόνος του και πηγαίνοντας κάπου να βρει παρέα. Άντε να βρει κάποιον άνθρωπο να συζητήσει λίγο μέχρι να ξεκινήσει το event στο οποίο βρεθήκανε. Το βλέπω καθημερινά εδώ και χρόνια μπροστά μου. Δε νομίζω ότι είναι παράλογο αυτό που λέω. Ισχύει εκατό τοις εκατό. Κι όχι δεν θέλω να κάνω δραστηριότητες (π.χ. αθλητικές ή οτιδήποτε άλλο) μόνο και μόνο για να βρω παρέα. Άσε που και στις δραστηριότητες συνήθως πηγαίνουν παρέες, ούτε είναι σίγουρο ότι αν μπεις π.χ. στην ίδια ομάδα με κάποιον για να κάνεις μια άσκηση αυτομάτως θα γίνετε και φίλοι. Και πραγματικά μου κάνει εντύπωση (κακή, γιατί μου φαίνεται σαν να δουλεύει κάποιος τους μόνους) που επιμένουν να λένε κάποιοι ότι βγαίνοντας έξω θα βρεις παρέες. Από όταν ήμουν έφηβος μέχρι τώρα που σχεδόν γέρασα έχω πάει σε χιλιάδες μέρη της πόλης και δεν βρήκα απολύτως τίποτα ούτε είδα άλλους ανθρώπους να έχουν πάει μόνοι για να βρουν παρέα. Αυτό που εννοούν όσοι λένε πως έξω βρίσκουν παρέα είναι ότι κάποιοι ήδη φίλοι τους, τούς γνωρίζουν νέα άτομα φέρνοντάς τα στην παρέα. Αλλιώς δεν υπάρχει περίπτωση να βρει κάποιος παρέα και έτσι περνούν χρόνια ολόκληρα μέσα στη μοναξιά.