ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Γεια σας. Ειμαι 18 χρονων.Μου συμβαίνουν πολλα περιεργα τις τελευταιες μερες. Γενικα ειμαι ενα πολυ κοινωνικο ατομο και παντα προσπαθω να κανω τους γυρω μου χαρουμενους.Εδω και μια εβδομαδα εχω πεσει πολυ ψυχολογικα και το θεμα ειναι οτι δεν εγινε καποιο σκηνικο το οποιο να με εφερε σε αυτη την κατασταση. Απο εκει που ειμαι καλα με την παρεα μου, χανομαι. Καθε φορα που μιλαει καποιος καθομαι και τον παρατηρω πολυ εντονα διοτι εχω την εντυπωση οτι τον βλεπω για τελευταια φορα. Αυτο συμβαινει με το παραμικρο που βλέπω ή ακουω. Εχω περάσει κατάθλιψη και ξερω περιπου πως ειναι ( Δεν εχεις ορεξη να μιλας, να γελας , να βγεις κ.α). Αυτη την φορα ειναι διαφορετικο. Καταλαβαινω οτι θα με πιασει αυτη η ”μελαγχολία” οταν αρχιζει και μουδιαζει το κεφάλι μου και αρχιζω να μην νιωθω ΕΓΩ. Εχω μια φιλη η οποια με ξερει χρονια και αυτες τις μερες μου λεει οτι οταν με κοιταει στα ματια δεν ειμαι ο εαυτος μου, οταν με αγκαλιαζει δε νιωθει το ιδιο οπως παλια. Το κακό με ολη αυτη την ιστορια ειναι οτι χανω τον ελεγχο. Πριν 2 μερες ημουν για καφε και στην πλακα η φιλη μου μου ζητησε να της πω το ονομα μου 3 φορες και αρχισα να κλαιω, δεν μπορουσα να το πω ηταν λες και κατι με πιεζε εκεινη την στιγμη. Τον τελευταιο καιρο μου πηγαιναν ολα πολυ καλα εκτος απο τα ”γκομενικά”. Σαφώς και με πειραξε ο χωρισμος μου με εκεινον αλλα οχι σε σημειο να μη θελω να ζησω ή μαλλον να νιωθω ψυχικα κουρασμενη. Πιστευα οτι το προβλημα μου ηταν εκεινος μεχρι την στιγμη που τον ειδα ,του μιλησα και ΔΕΝ ΕΝΙΩΣΑ ΤΙΠΟΤΑ. ΟΥΤΕ ΛΥΠΗ ΟΥΤΕ ΧΑΡΑ. Οι φιλες μου αποφασισαν να πουν στην μητερα μου οτι δεν ειμαι καλα και μου συμπεριφερεται παρα πολυ καλα. Αλλα παλι δεν μου ειναι αρκετο. Πφφ αληθεια δε ξερω τι κανω λαθος. Ειμαι πολυ ταραγμενη. Εχουν σοκαριστει και οι κοντινοι μου ανθρωποι.