ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Απο μικρο παιδακι μου αρεσε να βοηθαω ανθρωπους που συναντουσα στο δρομο. Γιαγιαδες,παππουδες,ανθρωπους με προβληματα αναπηριας κτλπ κτλπ.Απτο να τους περασω απο ενα κεντρικο δρομο η ενα φαναρι μεχρι να τους ανεβασω στις σκαλες του σπιτιου τους , να βοηθησω να βρουν ενα ταξι η να τους βαλω στο λεωφορειο να κατσουν σε μια θεση η ακομα και να τους κουβαλησω τα ψωνια μεχρι το προορισμο τους. Τις περισσοτερες φορες απο μονος μου πηγαινα να κανω τη καλη πραξη χωρις να μου το ζητησουν αλλα υπηρχαν και φορες που ηταν λες και το ηξεραν οτι εγω συγκεκριμενα δεν θα τους αγνοουσα. Πλεον στα 22 μου χρονια εχω βοηθησει παρα πολυ κοσμο και αισθανομαι τελεια γιατι ειδα την αγαπη τους για το προσωπο μου μεσα απτα ματια τους. Ακουσα απιστευτες ιστοριες ιδαιτερα απο ηλικιωμενες κυριες-ους για το πως ηταν στην ηλικια μου και πως αλλαξαν πλεον τα πραγματα αλλα βρεθηκα και στη δυσαρεστη θεση να ακουσω για τις απωλειες των δικων τους ανθρωπων κατι το οποιο για εμενα ηταν αρκετα λυπηρο. Προχτες καθως περπατουσα σε ενα στενο της περιοχης μου βλεπω εναν κυριο ( πανω απο 80 ετων πρεπει να ηταν ) με ενα καροτσακι της λαικης στα χερια να προσπαθει να το ανεβασει στο πεζοδρομιο χωρις αποτελεσμα. Τον πλησιαζω ολο χαρα με ενα χαμογελο στα χειλη , γεια σας καλη χρονια του λεω θελετε να σας βοηθησω? Γυρναει με κοιταει με ενα στραβωμενο βλεμμα και μου απανταει ''σου φαινομαι να χρειαζομαι βοηθεια ρε σπορε?'' παγωσα στη κυριολεξια νασται καλα του λεω καλη σας μερα και εφυγα. Δε ξερω τι εφταιξε! ο εγωισμος του? μηπως ειχε νευρα? μηπως δε του αρεσαν τα μουτρα μου? οπως και να χει στεναχωρηθηκα πολυ δεν μπορουσα να βγαλω τα λογια του απτο μυαλο μου μεχρι να φτασω σπιτι. Σημερα που εκατσα και το σκεφτηκα καλυτερα πιστευω οτι απλως τον πετυχα σε μια κακη του μερα γιατι ποτε δε ξερεις τι εχει περασει ο αλλος. Δε πτοουμαι . . . και που ξερεις μια μερα ισως να γινω εγω αυτος που θα ζηταει βοηθεια απο καποιον σαν και εμενα.