ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Πριν 4 περιπου χρονια ξεκινησα να σπουδασω ψυχολογια,αθωα απονηρευτη και με επιθυμια να 'μαθω για τον ανθρωπο'και για τον εαυτο μου.Χωρις κανενα σχεδιο και φιλοσοφια ζωης,πολυ κλειστο ατομο και με διαφορα κομπλεξ,κυριως για τα λιγα παραπανισια κιλα μου.Στην πορεια περασα απ ολο το φασμα των διατροφικων διαταραχων,καταθλιψη,σωματοδυσμορφικη διαταραχη,αποπειρες μεχρι να καταλαβει η οικογενεια οτι εχω προβλημα και να καταληξω σε σταθεροποιητες διαθεσης και με διαγνωση μεταιχμιακης διαταραχης προσωπικοτητας. Δεν θελω να γινω ψυχολογος πια.Δεν ξερω τι θελω.Μου τρωνε ολοι τα λυσσακα να μην παρατησω τη σχολη μου και θα το μετανιωσω,λογω οικονομιας και εξασφαλισης-?-,αλλα εμενα με κανει δυστυχισμενη.Προς το παρον δουλευω εποχιακα σε εντελως ακυρη δουλεια,και το σκεφτομαι. Το μελλον μου,ναι ,αυτο που ερχεται εν μεσω κρισης και αβεβαιοτητας και αφορητης πλυσης εγκεφαλου για το πως θα τρωω απ τα σκουπιδια,θα μαι η τρελη της πλατειας,θα ειμαι γρια μεχωρις γατες και θα περνανε γυμνοι κρεμασμενοι απο κλιματσιδες αλλαλαζοντας στο background. Αυτο που θα με 'γεμιζε' νομιζω θα ταν να ασχοληθω με καποιο ειδος γυμναστικης σε ιδιωτικη σχολη,και να βοηθαω ενεργα και πρακτικα αλλα ατομα να νιωσουν ομορφα μεσα στο σωμα τους μεσα απ τον αθλητισμο,αντι να καθομαι πισω απο ενα γραφειο και να ξυνω το κεφαλι μου και να γραφω σημειωσεις.Γενικα εχω περισσοτερο ταλεντο στα πνευματικα,και ολοι απ την οικογενεια με ωθουν προς τα κει,αλλα εγω πλεον παθαινω αντανακλαστικα καταθλιψη οταν ακουω για πτυχια και μεταπυχιακα.Ξερω οτι και αυτος ο χωρος ειναι κορεσμενος,αλλα δεν ειναι ολοι? τελος-ειναι ΤΟΣΟ κακο ενα ατομο με ακαδημαικες ικανοτητες που θα μπορουσε να εχει ενα'καλο' πτυχιο ΑΝ ηθελε να ΜΗΝ ΘΕΛΕΙ,ισως γιατι νιωθει οτι σε αλλους τομεις υστερει κι εκει νιωθει οτι οι μαχες του εχουν αξια (που σαι ρε λακαν) Τι λετε?