ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

ημουν σε μια υπεροχη παραλια με τν φιλο μου, περνουσα καλα, εκανα ηλιοθεραπεια κ αγναντευα τη θαλασσα, κ ενω καποιος στη θεση μου θαλεγε, δλδ φαση τελειες διακοπες,εγω απο μεσα μου ελεγα "ειμαι υγιης, οι δικοι μου ειναι μια χαρα, δεν εχω κατι να με απασχολει αμεσα, ειμαι σε ενα υπεροχο μερος με τον ανθρωπο μου, κιομως δεν ειμαι καλα.. αυτη τη στιγμη νιωθω ενα τεραστιο κενο..δεν εχω κοντα μου το σημαντικοτερο ατομο στη ζωη μου,τη μητερα μου..ειναι εκει ψηλα" κ μετα βουρκωσα, το ειπα στο φιλο μου κ με αγκαλιασε.κ λεω, παντα ετσι θα νιωθω ρε γαμωτο? (εκει που ειπα οι δικοι μου ειναι μια χαρα, εννουσα η υπολοιπη οικογενεια, που συνεχιζει τη ζωη της οσο καλυτερα μπορει δεδομενων των συνθηκων)ξερω οτι αυτο το κενο δεν αναπληρωνεται, αλλα συνεχεια πιανω τον εαυτο μου, ακομα κ σε στιγμες που ειμαι πολυ χαρουμενη, με το που τη θυμαμαι κ συνειδητοποιω οτι δεν την εχω κοντα μου για να δει ποσο χαρουμενη ειμαι για να χαρει κιαυτη, μουρχεται να βαλω τα κλαματα..ειναι πολυ μπερδεμενο μες το μυαλο μου ολο αυτο..δεν ξερω αν καταλαβαινετε τι εννοω..πχ μια φορα ημουνα με παρεα σε ενα μαγαζι, περνουσα τελεια,ειπαμε να βγουμε φωτο, τη βγαλαμε,κ μολις ειδα τη φωτο που βγαλαμε, στη συγκεριμενη ποζα που ημουν κ με το βλεμα που ειχα, ηταν σαν να εβλεπα στη φωτο οχι εμενα αλλα τη μαμα μου!κ μολις το σκεφτηκα αυτο εβαλα τα κλαματα.. προσπαθω να ζω οσο πιο φυσιολογικα μπορω συνεχιζοντας την καθημερινοτητα μου κ εχοντας προγραμμα στη ζωη μου για ν μη με διαλυσει ο πονος αλλα παντα ερχονται αυτες οι στιγμες που ο,τι κ να κανω οσο ακυρη κιαν ειναι η στιγμη, ενα δευτερολεπτο αρκει, μια ελαχιστη αφορμη για να με καταλυσουν σκεψεις, πονος, αναμνησεις μιας ζωης μαζι της, κ φυσικα δακρυα..τεσπα..τα θυμηθηκα παλι ολα αυτα κ ηθελα καπου να τα βγαλω απο μεσα μου.για οποιον δεν βαρεθει να το διαβασει ολο αυτο, ευχαριστω.μανουλα μου......................