ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Ειμαι μελος πολύτεκνης οικογένειας στα 20 μου, το μεγαλύτερο παιδί και αδελφός μου ειναι 25 χρονών.Πασχει απο κατάθλιψη, εχει αποπειραθεί αυτοκτονία στα 19 και τωρα στα 25 του πηρε πολλα αντικαταθλιπτικά χαπια (7 για την ακρίβεια) με πρόθεση οχι βέβαια να αυτοκτονήσει αλλα είχε ανάγκη να νιώσει καλύτερα για ειχε πολλες παραισθήσεις.Λοιπον το περιστατικό είχες ως εξής.Μονο εγω και αυτος σπίτι.Ενώ εγω είχα γίνει ένα με τον υπολογιστή για αλλη μια φορα παραμελώντας παντελώς την ύπαρξή του, αυτος παίρνει ενα χάπι και καθε δέκα λεπτα αλλο ενα μεχρι που φτάνει στα 7 ο καημένος και μην μπορώντας να κρύψει τις παρενέργειες αρχίζει κόβει βόλτες πανω κατω..εγω ακομα απορροφημενος απο το παιχνίδι χαμπαρι..Αφου λοιπον περασαν 10 λεπτα ακόμη και είμαι σίγουρος οτι βασανιζόταν μέσα του εγω αποφασίζω να βγώ με τους φίλους μου.Την ώρα λοιπον που ειμαι στον καθρέφτη και ετοιμαζομαι να φύγω ερχεται με πιάνει και παρατηρώ ελαφρώς ανασηκωμένο το κεφάλι και να κοιτάει ανα 4 δευτερολεπτα το ταβάνι.Εγω του λέω σταματα να το κανεις αυτο σε παρακαλώ με τρομάζεις, μου λεει δεν μπορώ (δεν μου λεει τον λόγο) του ξαναλέω σε παρακαλω ρε ξεκολλα ολα ειναι στο μυαλλο σου μην το κάνεις(λιγο εκνευρισμένος) με κοιτάει και μου λεει δεν μπορω να το σταματήσω(γεματος ενοχές που με εκνευρισε) επειτα του λεω ενταξει τωρα τι θες του λεω (φανερα εκνευρισμένος) να με νευριασεις, αφου.μπορεις να το σταματησεις (δηλαδη την παρενεργεια των φαρμάκων που εγω δεν ηξερα οτι ειχε παρει σε τετοια δόση) και σηκώνεται φεύγει στο μπάνιο χωρις να πει κατι και επιστρέφει με χαμηλωμένο το κεφάλι..τα ματια σταθερα προς εμένα, φυσιολογικά πλεον και μου λεει εντάξει ολα καλά τελικα, πηγαινε.Εγω του λεω καλά..εισαι σίγουρος οτι ολα ειναι καλά, μου λεει ναι και φεύγω..Μετα απο μια ώρα με παίρνει τηλ η μητερα μου και μου λεει ενω κλαίει οτι ο αδερφος μου ειχε παρει παραπανω χαπια αντι της προβλεπομενης δοσης του και τον βρήκε σε αθλια κατασταση σπιτι αφου γύρισε και οτι τον πηγε στο ψυχιατρικο ιδρυμα και εκανε εισαγωγή.Μετα απο 4 μερες επρεπε να παρουσιαστω τελικα στην μοναδα μου γιατι ειμαι φαντάρος και βρισκομουν στην αδεια ορκομωσίας μου.Πριν παρουσιαστώ μπορουσα να τον επισκεφτω 2 φορές και δεν τον επισκέφτηκα ούτε μια, εστω να τον πάρω αγκαλιά να του πω ενα τεραστιο συγνώμή..Το θέμα ειναι οτι πραγματικά τον αγαπάω παρα πολύ αλλα δεν κανω τιποτα για να νιώθει καλα.Ειναι τοσο μοναχικος και δεν κανω κατι, θελει να βγαινουμε αλλα εγω δεν θελω λογω διαφοράς ηλικίας.Αποψε θελω να λυτρωθώ καπως.Μην ξεχασω να αναφέρω οτι τα αλλα δυο αδέρφια ο ενας 22 επισης δεν θελει να βγαίνει μαζι του γιατι δεν ταιριάζει στην παρέα του..και ο αλλος 15 χρονων του συμπεριφέρεται λιγο λες και ειναι συνομηλικος του.Τωρα λοιπον κραξτε με λιγο και πείτε μου για το ποσο κακος αδελφος και ανθρωπος ειμαι ωστε να κλαψω και πείτε μου συμβουλές για να σώσω την ψυχή του.Αν θελετε εξηγειστε και καποιος πως σχολιαζω ανώνυμα στην εξομολογηση μου