23.8.2014 | 11:23
Βρε μανούλα...
Δεν τα λέω επειδή ντρέπομαι για σένα. Απλά απογοητεύομαι που σε βλέπω να ζορίζεσαι να περπατήσεις, ο πόνος στο πόδι σου να χειροτερεύει εξαιτίας των παραπάνω κιλών.Που όταν θα πάμε μια βόλτα, δεν μπορούμε να περπατήσουμε αρκετά.Που με δυσκολία ανεβοκατεβαίνεις τις σκάλες.Και είσαι ακόμα μικρή.Και είναι και ο μπαμπάς. Πως να νιώθει κι αυτός, όταν η γυναίκα του έχει παρατήσει τόσο πολύ τον εαυτό της; Που χρόνο με το χρόνο παχαίνει όλο και περισσότερο και αφήνεται, ενώ κάθε μέρα λέει πως θα κάνει δίαιτα.Χθες που προσπαθούσες να ανεβείς στο λεωφορείο, δυο αγόρια από πίσω σου σε κοίταξαν και μετά κοίταξε ο ένας τον άλλο και γέλασαν.Συγγνώμη που σου το λέω τόσο συχνά. Σε πιέζω κάθε μέρα και σε κάνω να νιώθεις άσχημα. Σφάζεσαι για μας και κάνεις τα πάντα. Αλλά όταν αφορά σε εσένα, είσαι μόνο φαΐ και υπολογιστής.Και εντάξει, ίσως να ντρέπομαι λίγο μόνο για το γεγονός ότι όταν πάμε κάπου μαζί, γεμίζεις το πιάτο σου φαγητό και δε σταματάς, δεν αντέχεις χωρίς κοκακόλα και όταν κουραστείς λιγάκι παίρνεις ένα ύφος ξινίλας. Όλες τις άλλες στιγμές όμως είμαι περήφανη για σένα.Δεν θέλω όμως να σε βλέπω έτσι... Γιατί αν τώρα είσαι έτσι, σε λίγα χρόνια τι θα γίνει;Είναι η υγεία σου βρε μαμά. Είναι που δεν μπορούμε να πάμε ένα περίπατο μαζί. Είναι που δεν μπορώ να βλέπω άλλους να σε κοροϊδεύουν. Και είναι που δε θέλω να βλέπω το μπαμπά να νιώθει πως η γυναίκα του έχει αφήσει τον εαυτό της στην τύχη του.Τόσο κακή κόρη είμαι;