ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Άνοιξε τα μάτια της και κανείς δεν ήταν εκεί. Ήταν μόνη.. Τα μάτια της δεν είχαν ακόμη συνηθίσει στο σκοτάδι και η μόνη αίσθηση που είχε ήταν το σκοτάδι σαν μαύρο βελούδο να την περιτριγυρίζει. Και όχι απλά να την περιτριγυρίζει αλλά να την ακουμπά στο δέρμα, να την χαιδεύει, να την σπρώχνει από κάθε σημείο του κορμιού της. Ένιωθε να συρρικνώνεται. Αλλά δεν ένιωθε να πονάει... Δεν πονούσε... Είχε μία μεγάλη τρύπα στο στήθος της. Μια μεγάλη μαύρη τρύπα με πορτοκαλί, μωβ, μπλε και μαύρο χρώμα. Ρουφούσε όλο της το είναι όσο το σκοτάδι την έσπρωχνε. Θυμήθηκε τον γνωστό νόμο της φυσικής. «Δράση- Αντίδραση». Γι αυτό δεν πονούσε. Είχε την τρύπα να ρουφάει αυτό που έσπρωχνε το σκοτάδι... Και ένιωθε στεναγχωρημένη... Τόσο στενγαχωρημένη. Ήθελε να ουρλιάξει, να κλάψει, να συρθεί. Αλλά σκεφτόταν το μετά. Όταν έχεις κάτι μέσα σου να σε βαραίνει νιώθεις τουλάχιστον κάποιο συναίσθημα. Όταν κλαις και ουρλιάζεις στο τέλος τι ? Στο τέλος μένεις κενός. Μένεις ξαπλωμένος στο πάτωμα με το πρόσωπο σου γεμάτο δάκρυα, σάλια και μαλλιά, κουλουριασμένος και κόκκινος. Εκεί νιώθεις κενός.. Σιχαινόταν την κενότητα.. Ήταν κάτι σαν μοναξιά. Δεν ήθελε να ξαναβρεθεί μόνη ξαπλωμένη στο πάτωμα κοιτώντας το ταβάνι και νιώθοντας αδειανή. Ήθελα να έχει κάτι μέσα της... Ψέματα, ήθελε να έχει κάτι μέσα της από εκείνον. Ακόμα και αυτό το άσχημο συναίσθημα ήταν κάτι που της είχε προκαλέσει αυτός. Μία απόδειξει οτι υπήρχε. Και,ω , αγαπούσε τις αποδείξεις οτι υπήρξε. Μπορεί να μην ήταν πια εκεί, να μην κοιμόταν πια δίπλα της, να μην έλεγαν καλημέρα και καληνύχτα, να μην ήταν πια δικός της αλλά υπήρξε. Και αυτό το μαρτυρούσε η βαθιά θλίψη που ένιωθε να την συνθλίβει. Πόσα πια να ρουφήξει και αυτή η τρύπα για σήμερα? Κάποιες μέρες κατάφερνε να την κρατήσει να χωράει πράγματα μέχρι το βράδυ. Άλλες σαν σήμερα την γέμισε από τις πρώτες πρωινές ώρες. Θα είναι δύσκολη μέρα σκέφτηκε... Πολύ δύσκολη. Θα είναι από αυτές τις μέρες που ένιωθε οτι ήθελε να πονάει. Κάποιες μέρες ήθελε να νιώσει τόσο πολύ πόνο. Να είναι μεγαλύτερος από αυτόν που της δημιουργούσε η απουσία του. Όταν τον φανταζόταν να γελάει ένιωθε τον μεγαλύτερο πόνο. Έβλεπε να άσπρα του δόντια να εμφανίζονται σιγά σιγά ενώ τα χίλια του παραμέριζαν. Και στο τέλος σχηματιζόταν κάτι τόσο όμορφο. Φανταζόταν να τον αγκαλίαζει από το σβέρκο και να φιλάει τα δόντια του ενώ αυτός γελούσε... Πονάει