ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Αποφασισα να γραψω ενα διαφορετικο κείμενο αυτη τη φορα με αφορμή ενα περιστατικό που συνέβη προ λιγων ημερων. Αρχικα ειμαι η Ε.ειμαι 18 χρονων,αποφοίτησα φετος και σπουδαζω στη φιλοσοφική. Στο σχολείο τα πραγματα για 'μενα ποτε δε πηγαίναν καλα. Λογω ενος προβλήματος που ειχα ημουν αντικείμενο χλευασμού. Με μείωναν,με κοροιδευαν και με εκαναν να νιώθω πως δεν ειμαι αξια να καταφερω τιποτα στη ζωη μου. Ξεκινησα συνεδρίες με τη ψυχολόγο απ την 3η γυμνασιου μεχρι τη τριτη λυκειου-απαραιτήτως μια φορα την εβδομάδα. Φεύγοντας απ το σχολειο φετος..δεν μπορω να πω πως μου εχουν μενει τοσο πολυ στο μυαλο ολα αυτα που εγιναν,τα δυο πραγματα που μου εμειναν απο τοτε ειναι αγοραφοβία(στο σχολειο ετρεμα να περπαταω μονη μου στον διαδρομο και προσπαθουσα να ειμαι οσο γινεται αορατη για τους υπολοιπους συμμαθητές και μη) και μισος για τους ανθρωπους οι οποιοι προσπαθουσαν με καθε τροπο να μου κανουν την ζωη μου δυσκολη και μαλιστα σε μια πολυ ευαίσθητη ηλικία στην οποια διαμορφώνουμε χαρακτήρα. Πριν μπω στο θεμα θελω να τονίσω οτι οχι μονο δεν ημουν το μονο περιστατικό στο σχολειο..αλλα υπήρχαν και πολυ χειροτερα.(δεν ημουν σε δημοσιο.ειχα μπει με υποτροφία σε ιδιωτικό απ τη 1η γυμνάσιου) Πριν λιγες μερες λοιπον,παίρνω το λεωφορείο για να παω απ τη σχολη μου στο σχολειο που ημουν (περιπου ενα μισαωρο διαδρομη) ωστε να παρω μια φιλη μου απο 'κει για να παμε για καφε. Μεσα στο λεωφορείο ηταν μια πρώην συμμαθήτρια μου (ισως αυτη να με τραμπουκιζε και πιο πολυ απ ολους).δε δινω σημασια.Καθομαι ορθια γιατι το λεωφορειο γεμιζε σιγα - σιγα και εκείνη διπλα μου. Κάποιες στάσεις μετα ανεβαίνουν δυο κοπελες οι οποιες ηταν ενα χρονο μικρότερες μας απ το σχολειο,οι οποιες μαλλον ειχαν κανει κοπανα και γυρισαν για τις δυο τελευταίες ωρες. Μπαίνουν,σπρώχνουν τη συμμαθήτρια μου και στέκονται κι αυτες διπλα μου απ την αλλη μερια. Ακουω τη μια-Μαλ@@α,δες τη την χοντρελο,που βρισκει και ρουχα για να βαλει; -Κλαιω.Πως τη λενε;Τη ξερουμε; -Νομιζω στο σχολειο ηταν.Ειδες που σου ελεγα να ξεκινήσουμε γυμναστήριο; Σαν αυτην θα καταντήσουμε στο τελος μωρη με αυτα που τρώμε. -τι λες ρε θελει πολυ προσπάθεια να γινεις τοσο χοντρη(γελιο) (Μια σημείωση: δεν τα ελεγαν για μενα ολα αυτα αλλα για την συμμαθήτρια μου,ναι,ναι αυτη που με τραμπουκιζε σε γυμνασιο και λυκειο..ναι,ο αιώνιος εφιάλτης μου) Γι αυτην. Κανονικα εγω θα επρεπε να χαρω που παίρνω μια καποια εκδίκηση ετσι .Ομως οχι,την ειδα που ηταν έτοιμη να κλαψει και γυρισα για πρωτη φορα στη ζωη μου και φώναξα οσο δεν πιστευα ποτε οτι θα μπορουσα. Βασικα ειναι η στιγμη που σου ανεβαίνει το αιμα στο κεφαλι και δεν ξερεις τι να πεις οποτε επιασα το χερι της μιας πολυ σφιχτά και τις απείλησα οτι την επόμενη φορα που θα μιλήσουν για '΄κεινη θα μου φυγει το χερι στο πρόσωπο κάποιας και δεν το εχω και σε τιποτα να αρχισω τα χαστουκιά. Οταν άφησα το χερι απ τη μια κατέβηκαν απ την πισω πορτα σε μια ακυρη σταση και οι δυο με το που άνοιξαν οι πορτες. Η π.συμμαθητρια μου με ευχαρίστησε με ενοχικό τονο και σκυμμένο το κεγαλι. Και τελικα ξερετε τι κατάλαβα; Οτι ολα ειναι φαύλος κύκλος. Εγω μισουσα καποιους οι οποιοι με τραμπουκιζαν και πιθανότατα ολους αυτους να τους τραμπουκιζαν καποιοι αλλοι,οποιοιδήποτε αλλοι,ισως και η οικογένεια. Λιγοι ειναι για μενα οι πραγματικα κακοι σε μια κοινωνια.Ολοι οι αλλοι γινομαστε για να επιβιώσουμε. Ποιος ξερει αυτα τα κοριτσια που ηταν μεσα ποιος και τι τους πλήγωσε τοσο για να προσπαθουν απεγνωσμένα τωρα να μειώνουν άλλους για να παρουν ευχαρίστηση και να καλυψουν τις ανασφάλειες τους; Θελω να πω προς ολα τα παιδια τα οποια διαβαζουν την συγκεκριμένη εξομολογηση και σιγουρα εχουν στο μυαλο τους η καποιον η τον ιδιο τους τον εαυτο να βρουν το θαρρος και να μιλουν σε τέτοιες καταστάσεις. Να προστατεψουν τον εαυτο τους και οποιον αλλον βρισκεται γυρω τους ο οποιος δεχεται λεκτική η σωματική βια. Προς τους γονείς θα παρακαλούσα να λαμβάνετε υπόψιν αυτά τα περιστατικά. Ενα ατομο μπορει να τραυματιστεί ψυχικά ανεπανόρθωτα απο τετοιες καταστασεις.