ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Βλέπω παιδια της ηλικιας μου με πλούσια κοινωνικη ζωη , γεματα χαρα και αυτοπεποίθηση, όπως δηλαδή θα έπρεπε ο κάθε νεος να ειναι. Φοιτητες και φοιτητριες με χαρουμενες οικογενειες. Που το μονο τους μελημα ειναι να βγαλουν σχολη, να βρουν δουλεια και να επιλεξουν καποιον για να έχουν μεσα στο πληθος κατακτήσεων που εχουν. Αντιθετως εγώ, εχω μεινει μονη μου. Το επελεξα ναι, γιατι αρχικά ημουν με άτομα που δε με σεβονταν. Δεν είναι της παρούσης να αναλυσω καταστασεις για να το καταλαβετε. Επισης, η οικογενεια μου κυριολεκτικα φυτοζωει. Η μανα μου ειναι καταθλιπτικια, ενα μαχαίρι στην καρδια μου είναι η εικόνα της και ολο αυτο που εκπεμπει. Η κοινωνικη μου ζωη ανυπαρκτη, γιατι μετα απο τα τοσα αφενος εγω δεν με αφηνω, αφετερου ειμαι με μια μονιμη θλίψη στα ματια κ δεν μ αρεσει να σκορπαω αρνητιλα ουτε να ζητιανευω παρεες ουτε να αναγκάζω καποιον ανθρωπο να συνυπαρχει με εμένα. Μαλλον απο ολα οσα περασα εγινα τοξικη . Ετσι νιωθω , τοξικη εναντίον μου, αρα και τοξικη για άλλους. Παρολα αυτα οταν συναναστρεφομαι με κοσμο φορω ενα προσωπειο της χαχαχουχας για να μη φαίνονται ολα αυτα. Τα καταφερνω. Απλα αυτο με εμποδίζει να αναπτυξω βαθιες σχεσεις αφου πολυ απλα δεν δειχνω ενα κομματι του εαυτου μου. Γύρω μου ολα εχουν καταρρεύσει. Κοιμαμαι και ξυπναω χωρις καποιο ιδιαίτερο νοημα. Σαν φυλακισμενη στο σπίτι, μαζι με δυο αρνητικους και καταθλιπτικους γονεις, που εκτος των αλλων, τους λες κ λιγο ακαλλιεργητους , χωρις κανεναν ανθρωπο-φιλο, για αγορι καλα δε το συζηταμε. Ποιος θα κοιταξει εμενα. Τι μπορω εγω να προσφέρω; Μονο στεναχωρια. Αυτο με τροφοδοτουν, αυτο εχω. Υ.Γ ζηλεύω εσας με τα χαρουμενα σπιτικα, που εχετε και υγεια και μια χ ευχερεια και αγαπημενη οικογενεια, χαρουμενους γονείς. Αυτα δε θα τα ζησω ποτε. Δεν ξερω πλεον τι ειμαι, ποια ειμαι, που παταω και που βρισκομαι. Δεν ξερω αν θα μπορεσει κατι να με σωσει απο ολη αυτη τη θλιψη και τη μαυριλα. Η μοναξιά μου είναι πλεον αναποφευκτη και μάλλον προδιαγεγραμμενη. Η βαθια ριζωμενη θλιψη στα ματια μου, επισης. Παρολα αυτα δε θα ηθελα να μην υπήρχα. Δεν ξερω γιατι. Ισως ειναι εγωισμος. Ισως ειναι οτι υποσυνειδητα εχω μια παραμικρή ελπίδα προσωπικης βελτιωσης; Δεν ξερω τι ειναι. Ξερω ομως οτι εχω ακομα να ζησω αρκετα. Και θα ηθελα μεσα σε αυτο το αρκετα, να αλλαξει η ζωη μου προς κατι τρελα καλυτερο απο αυτο που εχω φανταστει στα ονειρα μου και απο αυτο που χωρεσε ποτε ο νους μου. Γιατι το αξιζω. Γιατι το αξιζουμε ολοι οσοι περναμε τοσο δυσκολα στη ζωη μας απο μικρα παιδιά χωρίς να ξερουμε το γιατι. Αλλη μια ημερα φτάνει στο τελος της. Και με βρισκει στο καταθλιψοσπιτο αυτο, τη φυλακη μου, χωρις ορεξη, χωρις φιλους, χωρις αγορι, μονο εμενα με την καταθλιψη μου. Εμενα, με την καταθλιψη μου και τους καταθλιπτικους γονείς μου.... Ειλικρινα, ΤΙΠΟΤΑ αυτη τη στιγμή δε μπορεί να με κάνει να αισθανθω ομορφα. Τιποτα ομως. Παω να κοιμηθω με αυτο το συνηθισμενο πλακωμα. Που δεν εχεις πια κουράγιο ουτε να κλαψεις, γιατι ειναι τοσο βαθυ αυτο που νιωθεις που το συνηθισες πλεον....... Τελος παντων, δε θελω λυπηση απο κανεναν, απλα ενα βημα να τα βγαλω απο μεσα μου. Συγγνωμη αν τα γραφω ολα ασυνδετα μεταξυ τους, απλα ετσι μου ήρθαν στο μυαλο. Ξερω ότι αυτο που έγραψα δεν εχει κ καμια ιδιαιτερη ροη.