ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Γελάει με τραύματα όποιος δεν πληγώθηκε ποτέ.Μα σουτ! τι φως προβάλλει εκεί απ’ το παράθυρο;Είν’ η ανατολή κι είναι η Ιουλιέτα ο ήλιος.Πρόβαλε, ήλιε, σκότωσε τη φτονερή σελήνηπου κιόλα είν’ άρρωστη, χλωμή από τον καημό τηςπου εσύ η παρθένα της είσαι ομορφότερη της!Παρθένα της μην είσαι αφού ‘ναι τόσο φτονερή:ντύνει φορέματα αχνοκίτρινα τις κόρες της,που μόνον οι τρελοί τα βάζουν: βγάλ’ τα εσύ!Είναι η κυρά μου, ω, είναι η αγάπη μου.Ω και να το ‘ξερέ πως είναι! Μιλάει, μα δε λέει τίποτα, και τι μ’ αυτό;Το βλέμμα της μιλάει: θ’ αποκριθώ σ’ αυτό.Μα παραπήρα θάρρος, δε μιλάει σε μένα.Τα δυο ωραιότερα άστρα όλου τ’ ουρανού,που κάπου θεν να παν, παρακαλούν τα μάτια τηςν’ αστροβολούν στις σφαίρες τους ως να γυρίσουν.Μ’ αν πήγαιναν τα μάτια της εκεί κι εκείναστην όψη της, η λάμψη της θα ντρόπιαζε τ’ αστέριακαθώς η λάμψη της ημέρας μια λαμπάδα.Τα μάτια της στον ουρανό θα πλημμυρούσαντο διάστημα το αγέρινο με τόση λάμψηπου θα λαλούσαν τα πουλιά, σαν να ξημέρωσε.Κοίτα πώς ακουμπάει το μάγουλο στο χέρι της!Ω, να ‘μουν γάντι στο χεράκι αυτό, για ν’ άγγιζατο μάγουλο της!