ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Υπάρχει ένας καθηγητής ο οποίος υπήρξε από την εφηβεία μου κιόλας μέχρι σήμερα στα 20 χρόνια μου, η παρηγοριά μου. Ήξερε πάντα τι να πει, πως να το πει, τι συμβουλές να δώσει την κατάλληλη στιγμή. Ήξερα ότι και όλος ο κόσμος να γυρνούσε εναντίον μου θα είχα αυτόν ακόμα. Με έκανε να ξεπεράσω πολλά κόμπλεξ, να αναγνωρίσω την αξία μου και να μάθω να διαχειρίζομαι το άγχος μου. Τα τελευταία 3 χρόνια έχοντας τελειώσει το σχολείο, δεν έχουμε τόση συχνή επαφή. Ανταλλάσουμε ευχές σε γιορτές και μιλάμε που και που καμία φορά όταν περνάω να τον δω. Μου έχει πει ότι όταν δεν είμαι καλά μπορώ να έρχομαι πάντα σε αυτόν.. Έμαθα να στέκομαι στα πόδια μου χωρίς αυτόν, όμως υπάρχουν στιγμές πολύ δύσκολες που απλά μου λείπει τόσο πολύ, νιώθω ότι δεν έχω κανέναν άλλον και εύχομαι να τον είχα ακόμα τόσο κοντά μου, να μπορούσα να πάω να τον βρω την ίδια στιγμή και να με συνεφέρει. Θα ήθελα να είμαι ακόμα έφηβη και τα κλάματα και τα άγχη να έχουν να κάνουν μόνο με ασήμαντα όπως οι σχολικές εξετάσεις.