ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Τα ειχα με ενα παιδι οταν ήμουνα είκοσι χρόνων. Ηταν το καλυτερο παιδι που γνώρισα ποτε μου. Η πρωτη μου σχεση..τοτε δεν το καταλάβαινα ποσο καλα μου φεροτανε, τον ειχα δεδομένο, νόμιζα πως ειμαι η βασίλισσα του και θα ειμαι όλων η βασίλισσα. Τον χώρισα μετα απο 4 χρονια. Έβαλα πλώρη για άλλες εμπειρίες, γνώρισα 2-3 που μου φερθηκαν πολυ άσχημα. Και μου το ειχε πει αυτος: μην νομίζεις πως επειδη σου φερομαι εγω ετσι, θα σου φέρθουν και οι αλλοι". Ποσο δίκιο είχες.Το μετάνιωσα που τον άφησα. Απλα έτυχε να γνωρίσω τον καλυτερο σύντροφο που θα μπορουςα να εχω πολυ μικρή. Το μετάνιωσα παρα πολυ. Ευτυχώς που δεν εκανα το λαθος να κοψω επικοινωνία μαζι του. Ολα αυτα τα χρονια μου στάθηκε σε όσα περνούσα με τους αλλους σαν βράχος δίπλα μου. Με συμβούλευε τι να κανω, με παρηγορούσε οταν έκλαιγα για αλλους. Ηταν παντα εκει. Οταν πέθαινε ο πατέρας μου, ερχόταν καθε μερα στο νοσοκομειο,( ο τοτε φίλος μου, ουτε να πατήσει μια φορα) και αν εγω δεν μπορουςα, τον φρόντιζε, καθόταν βραδια,ξενυχτουσε...Ειναι μετα απο ολα αυτα να μην ξαναγυρίσω πισω σε αυτον? τον ξερω 20 χρονια, ποτε μα ποτε δεν με εχει στεναχωρήσει. Εχω τύψεις απο όσα του εκανα. Φέρθηκα χάλια και επιπόλαια. Παντρευομαστε σε λίγες μερες. Γιατι τελικα ο κατάλληλος για μενα ηταν και ο πρώτος μου. Μονο που επρεπε να περάσω πολλα για να εκτιμήσω την αξια του.