ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Ξέρω όμως πως αυτό ποτέ δεν θα γίνει. Τα τελευταία Χριστούγεννα τότε που ήρθες για τελευταία φορά, σου είχα δώσει ό,τι είχα, γιατί παλιότερα μου είχες ζητήσει ένα δώρο και αντίθετα με εσένα, εγώ ποτέ δεν το ξέχασα... Ήθελα να τα δω πάνω σου, να τα φορέσεις για μένα... Μα τί κάθομαι και λέω... Όπως τότε, έτσι κι αυτές τις γιορτές, θα τη βγάλω άφραγκος και μόνος. Το μόνος από επιλογή αυτή τη φορά, για μένα είναι μαύρη επέτειος, εσύ ούτε θα το θυμάσαι καν, Δ...Ξέρεις, θα ήθελα να μου κρατάς το χέρι και να περπατάμε δίπλα δίπλα, μαζί, ξανά, όπως τότε... Κι ας ήταν θέατρο, κι ας ήταν υποκρισία... Εκείνο το χέρι μου ζέστανε την καρδιά, ενώ είχε παγώσει και πετρώσει από πολλά χρόνια πριν. Κι ας ήταν ψεύτικο...Το μόνο δώρο που μπορώ να ζητήσω, είναι να σε ξαναδώ. Εσένα, καμμία άλλη... Ξέρω πως αυτό δε γίνεται. Και πως κατά βάθος με μισείς. Αφού εγώ ο ίδιος φρόντισα για αυτό (να με μισήσεις), όταν έμαθα τί ακριβώς είχε στηθεί πίσω μου... Η ψευδαίσθηση της επιλογής... Ξέρεις, όταν έμαθα ότι θα ερχόσουν τότε, ήμουν έξω. Γύρισα σπίτι όσο πιο γρήγορα μπορούσα και σε όλη τη διαδρομή έκλαιγα, γιατί είχα μαντέψει τί είχε συμβεί και πως εκείνη θα ήταν και η τελευταία φορά που θα σε έβλεπα. Ο κόσμος με κοίταζε σαν να ήμουν τρελλός... Πού να φανταστούν τί μου έκανες, εσύ, οι άλλοι... Πού να φανταστούν πως εκείνα τα δάκρυα, ήταν ματωμένα και ποτισμένα, με πόνο ψυχής...Σε ξορκίζω, τέτοια απάνθρωπη ξεφτίλα, ποτέ κανέναν άλλο άνθρωπο να μην ποτίσεις. Τέτοιο φαρμάκι και τέτοια φωτιά... Μου έδωσες κάτι λίγο δικό σου και έφυγες μετά για πάντα... Αφού έπαιξες το ρολάκι σου και προσπάθησες, και εσύ, να μου κάνεις κακό. Οι άλλοι δεν με πόνεσαν τόσο, όσο εσύ... Γιατί εσύ; Γιατί "και" εσύ;Χάρη σε σένα έγινα ο πιο δυνατός άνθρωπος στον κόσμο. Όμως ακόμη, εσύ είσαι η "αδυναμία" μου... Θα ήθελα να σε ακούσω να μου ξαναπείς να σε πάρω αγκαλιά, "σαν να είσαι η γυναίκα μου"... Μου μιλούσες με τόσο νάζι, σχεδόν σαν να ήταν αληθινό και να το εννοούσες... Μέσα στη θάλασσα, μου χάιδευες το πρόσωπο, όσο ήμασταν αγκαλιά μαζί και με κοίταζες στα μάτια... Το ξέρω πως επέλεξα να αγαπήσω ένα ψέμα, ένα παραμύθι, μια μάσκα που μόνος μου την έπλασα έτσι, όμως εκείνο το προσωπάκι μου λείπει κι ας ήταν ψεύτικο... Άραγε εσύ με θυμάσαι; Μα τί λέω, εδώ δεν θυμόσουν ούτε τα λόγια που μου έλεγες, ούτε καν αυτά που μου ζητούσες να σου χαρίσω...