ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Με αφρμη μια εξ. που ανέβηκε πριν λίγο... Λοιπόν, ο πατέρας μου ήταν γενικά εντάξει και για αρχή να πω ότι όσο μεγαλώνω τον πάω και περισσότερο. Όταν ήμουν μικρή ήταν πάντα εντελώς απόμακρος, δεν θυμάμαι ποτέ να μου έχει πει από μόνος του ότι με αγαπάει, ή να έχει έρθει από μόνος του να με φιλήσει να με αγκαλιάσει ή κάτι. Πότε δεν μιλάγαμε και δεν έχουμε παίξει ποτέ μαζί. Αντιθέτως, μιλάγαμε μόνο όταν υπήρχε κάποιο πρόβλημα ή όταν καναμε καποια αταξία. Δηλαδή με τον μπαμπά μου μιλάγα εως τα 13-14 ας πούμε ,μόνο για να με βάλει τιμωρία ,να μου φωνάξει ή κάτι τετοιο τελος πάντων. Σαν κοριτσάκι αλλά και ακόμα, νιώθω υπερβολικά αβολά στην παρουσία του και δεν ξέρω αν θα μου περάσει ποτέ, ακόμη επειδή είναι καπως υπερπροστατευτικός ότι και αν κάνω νομίζω οτι σιωπηρα το κατακρινει. Ο ίδιος θεωρεί ότι μας μεγάλωσε σωστά, και ότι το γεγονός ότι ήταν απομακρος , ήταν καλό γιατί υπήρχε η μαμα να μας δίνει στοργή και να ασχολειται μαζί μας και αυτός για να μας πειθαρχει. Δεν τον κατηγορώ, εκανε και κανει ότι καλύτερο μπορεί συμφωνα με την λογίκη του και αυτό είναι αξιοθαυμαστο όταν υπάρχουν πατεραδες που δεν τους νοιάζει καν. Βέβαια, αν και δεν του επιρρίπτω πλέον ως ενήλίκη ευθυνες και προσπαθω να γινομαι όλο και καλύτερη, βλέπω αμεσα την αρνητική περισσότερο επίδραση που έιχε στις σχέσεις μου με το αλλο φυλο. Και ναι, ψάχνω μπαμπα κατα καποιον τρόπο. Δεν μου αρέσουν καθόλου οι μεγαλύτεροι, αλλά θέλω ο άλλος να μου δίνει την στοργή που δεν πήρα από τον πατέρα μου. Έχω τεραστια αναγκη από γλυκόλογα, κοπλιμεντα, αγκαλιες και ενδειξεις αγαπης. Αλλιώς πολυ ευκολα αισθανομαι ότι ο αλλος δεν με θέλει. Επειτα, χρειάζομαι ο αλλος να μου προσφέρει ασφάλεια, συναισθηματική ασφάλεια και να νιωθω ανετα διπλα του όπως δεν ενιωσα ποτε με τον μπαμπα μου. Αλλά μικρόθεματα που ξεπερασα αισιώς, ήταν να νιώθω πολυ ευκολα οτι πνιγομαι και ότι έχω και δευτερο υπερπροστατευτικο μπαμπα, να δισταζω να διαφωνήσω ή να πνίγω τα νευρα μου από ανησυχία για την αντίδραση του αλλου...Τελος παντων όλα καλα, υπαρχουν και πολυ χειροτερα και σιγουρα οι πιο πολλοί εχουμε θεματα απο τους δικους μας...Και ενα τελευταίο ψιλοασχετο που θα ακουστει σαν καυχημα αλλα πραγματικα είναι το παραπόνο μου από μικρό κοριτσάκι :/ Eνώ είμαι σχετικά όμορφη κοπέλα και το ακούω συχνά πυκνά, ο μπαμπάς μου δεν μου έχει κάνει ποτέ το παραμικρό κοπλιμέντο. Κάθε φορά που ετοιμάζομαι να πάω βολτά, πηγαίνω και τον κοιτάζω σαν θλιμμένο κουτάβι περιμένοντας να πει κάτι, αλλά δεν! Όπως και να έχει τον μπαμπά μου όσο περνάει ο καιρός τον αγαπάω όλο και πιο πολύ και τον εκτιμω επίσης παρα πολύ και ας συνεχίζει να μου κάνει την ζωή δύσκολη και ας τον ντρεπομαι περισσότερο και από κάθε αγνωστο.