ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Θυμαμαι τοτε που πηγαινα στο δημοτικο. Ημουν χαμηλων τονων και ντροπαλο παιδι, δεν συμμετειχα ιδιαιτερα στο μαθημα παρολο που διαβαζα παντα και ηξερα να απαντησω στις ερωτησεις. Στις γραπτες εργασιες τα πηγαινα αψογα. Ο δασκαλος με μειωνε και με προσβαλε, λεγοντας πως τις εργασιες μου τις εκανε αλλος και τον κοροιδευω. Εν τω μεταξυ, επειδη οι γονεις μου δεν ηταν ανθρωποι με σπουδες, θεωρουσε οτι το μυαλο μου δεν φτανει το επιπεδο των εργασιων που παρουσιαζα, οτι ειμαι ενα ατομο που κρυβεται πισω απο αλλους, οτι παρουσιαζω μια εικονα ψευτικη και οτι δεν θα κανω τιποτα στη ζωη μου, παντα θα ειμαι ενα τιποτα. Συμπερασματα δικα του και επιθεση διχως λογο. Τα ειχα πει στους γονεις μου και τους ειχα πει να ερθουν στο σχολειο να με υποστηριξουν, γιατι ενιωθα μεγαλη αδικια. Μου ειπαν να μην επηρεαζομαι και οτι δεν χρειαζεται να γινει θεμα. Ηταν κι αυτοι ανθρωποι χαμηλων τονων, το λαθος τους ομως ηταν οτι δεν μπηκαν στη δικη μου θεση. Μου εβαζε τους χειροτερους βαθμους στην ταξη, κατι που δεν αξιζα. Επισης θυμαμαι, οτι τα παιδια που ειχαν γονεις επιστημονες, ειχαν αλλη αντιμετωπιση απο τον δασκαλο, επαιρναν δεκα σε ολα τα μαθηματα, ακομα και αν δεν ηταν παντα διαβασμενοι η δεν ειχαν αριστες εργασιες. Εχουν περασει τοσα χρονια και δεν εχω ξεχασει τα λογια του τα αδικα. Δεν πιστεψε ποτε στις ικανοτητες μου. Ημουν ησυχο παιδι, δεν συμμετειχα σε φασαριες, ουτε ειχα δημιουργησει ποτε καποιο προβλημα. Τον ειδα τυχαια σημερα στο δρομο, δεν μιλησαμε, δεν ξερω καν αν με θυμαται μετα απο τοσα χρονια, τον ειδα και αυτοματα γυρισε ο χρονος πισω στα σχολικα μου χρονια, ενιωσα παλι ολα εκεινα τα απαισια συναισθηματα που μου δημιουργουσε τοτε που ημουν ενα αδυναμο παιδι και δεν μπορουσα να με υποστηριξω. Τετοιοι ανθρωποι δεν θα επρεπε να διαλεγουν επαγγελματα που εχουν να κανουν με παιδικες ψυχες, τις τραυματιζουν.