ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

ΒΓΑΛΕ ΑΠΟ ΜΕΣΑ ΣΟΥ Ο,ΤΙ ΚΡΥΒΕΙΣ Ή ΦΟΒΑΣΑΙ ΝΑ ΠΑΡΑΔΕΧΤΕΙΣ.
 
 

Όλοι έχουμε πράγματα που θέλουμε να τα βγάλουμε από μέσα μας. Αλλά διστάζουμε να τα παραδεχτούμε ακόμα και στους πιο κοντινούς μας ανθρώπους. Όμως, αμαρτία εξομολογημένη, αμαρτία δεν είναι...

ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ ΚΑΙ ΣΧΟΛΙΑ ΠΟΥ ΑΦΟΡΟΥΝ ΣΕ ΙΑΤΡΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ Ή ΕΙΝΑΙ ΕΚΤΟΣ ΤΟΥ ΠΛΑΙΣΙΟΥ ΤΗΣ ΣΤΗΛΗΣ ΔΕΝ ΕΓΚΡΙΝΟΝΤΑΙ
ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΟΥ
22.5.2016 | 17:10

Δε φοβάμαι το "διαφορετικό",

αρκεί αυτό να μου ανοίγει ορίζοντες και να μη μου στενεύει τον ουρανό. Αν κοιτώ τα μάτια σου και βλέπω μέσα την απεραντοσύνη του σύμπαντος ακουμπισμένη πάνω στα φτερά ενός αγγέλου που τυλίγουν το κορμί μου, και μπορώ να μείνω φυλακισμένη εκεί μέσα τελώντας την υπέρτατη πράξη ελευθερίας μου, αν μπορώ να δω μέσα τους τον ουρανό και τη θάλασσα συνενωμένα σε ένα κομμάτι στέρεας γης, και αν βλέποντας όλα αυτά χαμογελώ ειλικρινά, με ταπεινότητα αλλά και κάποια υπεροψία, όχι από καλοσύνη, ούτε από ευγένεια, και μπορώ να γελάσω δυνατά με άγρια χαρά σαν την αίσθηση της κυριαρχίας του ταυρομάχου που δαμάζει το κτήνος...και το κτήνος δεν είναι άλλο από το φόβο και το ανικανοποίητο που έχει μάθει να το βάζει στα πόδια και να πλακώνεται κάτω από τ' αστέρια που φώτισαν τα όνειρά του...αν μπορώ κοιτώντας τα να πω "αυτά είναι τα μάτια μέσα από τα οποία θέλω να βλέπω τον κόσμο και θα κάνω τον κόσμο ομορφότερο μόνο και μόνο για να ιδωθεί από αυτά", τότε δε με νοιάζει αν είναι μαύρα, καφέ, πράσινα ή μπλε, τότε μπορώ να στριμωχτώ στην αγκαλιά σου και να ξέρω ότι εκεί ανήκω, και να βγάλει η αγκαλιά φτερά και να μας ταξιδέψει στο χάρτη χωρίς να αποχωριστούμε ποτέ ο ένας τον άλλον. Γιατί θέλει θάρρος να αποχωριστείς την ουτοπία και να βρεις τα θέλγητρα της αιώνιας νιότης και του γάργαρου νερού σε δυο μάτια που θαμπώνουν, χείλη που ζαρώνουν και σε ένα κομμάτι ξερή γη. Τα πιο όμορφα μάτια του κόσμου, είναι αυτά με κοιτούν και κοιτώ με έρωτα και τα πιο ζουμερά χείλη είναι αυτά που μου λένε "σ'αγαπώ". Συνήθως οι άνθρωποι που σ' αγαπούν σου λένε "να προσέχεις", μα αυτούς που σου λένε " θα σε προσέχω", να τους αγαπάς λίγο παραπάνω, γιατί μπορείς να ακουμπήσεις στο στήθος τους και να πάρει η καρδιά σου ρυθμό από τη δική τους. Αυτούς τους ανθρώπους δεν τους ξεπερνάς ποτέ, κι αν η ζωή τα φέρει έτσι που να μην είστε μαζί, η καρδιά σου νομίζεις θα σταματήσει να χτυπάει, μα μη φοβάσαι, δε θα συμβεί αυτό, απλά θα κελαηδάει το τραγούδι ενός φυλακισμένου πουλιού, χαρούμενο για τους ανθρώπους, θλιβερό για όσους είχαν ή ονειρεύτηκαν κάποτε φτερά...
 
 
 
 
Scroll to top icon