ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Σημερα τον είδα ξανα κ μπήκα σε σκέψεις.Οχι ερωτικές καμία σχέση.Τα είχαμε περίπου δύο χρονια στο λύκειο.Χωρίσαμε αμέσως μετά τις πανελλήνιες οταν αντιληφθηκε οτι η ζωή δε σταματάει σε μενα.Εν ααγνοία μου δηλώνει τη σχολή που εγω ηθελα και αυτός ελεγε πως απεχθανοταν και θέλετε το καλυτερο...?Πέρασε κιόλας!Σε αυτό έβαλα το χεράκι μου κατά 80% εγω, που τον βοηθούσα και τον πίεζα να διαβάσει, οταν αυτός έπαιζε ασύστολα λολ στο ίντερνετ καφέ.Ηταν το κουλ τυπακι του σχολείου, αυτός που μάλλον θα ήθελαν να τα εχουν όλες και εννοείται χαζολογαγε μονίμως.Σχολή εννοείται δεν πατάει.Άλλαξε πολύ.Κι εγω, αλλα κυρίως αυτός προς το κακό.Δεν μιλάμε πια εδω και 3 χρόνια.Όμως ειναι λογικό που δεν με απασχολεί καθόλου οταν τον συναντώ σε κανα μάθημα?Ειναι λογικό που δε νιώθω ίχνος αγάπης και τρυφερότητας για τον άνθρωπο με τον οποίο μοιραστηκα για πρώτη φορα καρδιά και σώμα?Συνήθως περνάει δίπλα μου και δεν δίνω καν σημασία.Ουτε ασυναίσθητα δεν γυρνάω να τον αντικρίσω.Μόνο σημερα που ακουσα τη φωνή του και διέκρινα τη φιγούρα του μετά από καιρό κατάλαβα το βλέμμα του να πέφτει πανω μου πολλές φορές.Εγω δεν ηθελα να τον κοιτάξω, δεν το ένιωθα.Οχι μόνο γιατι αγαπώ άλλον, αλλα γιατι παρόλα οσα έγιναν τότε, ίσως ενδόμυχα να θελω να κρατήσω στη μνήμη μου το παιδί εκείνο στο λύκειο που μου έγραφε ραβασάκια και μου χάριζε τριαντάφυλλα στο μάθημα.Δε ξερω γιατι τα φέρνει ετσι η ζωή.Σημερα σκεφτόμουν πως πριν 3 χρονια ουτε σε όνειρο δε θα φανταζόμουν τετοια κατάληξη.Σκληρό να το παίζεις άγνωστος με ένΑν άνθρωπο που σε γνώριζε σαν καλπικη δεκαρουλα, ε..?