17.1.2016 | 21:19
Δε σε αντέχω άλλο.
Ξύπνησα το πρωί από την ανυπομονησία μου να μιλήσουμε, μετά κοιμήθηκα από την απογοήτευσή μου που δεν είχα νέα σου. Προσπαθώ πραγματικά. Σου λέω όλα όσα νιώθω χωρίς να φοβάμαι ή να κρύβω πράγματα, θέλω να σε κάνω να νιώσεις ασφαλής όσον αφορά εμένα, ότι έχεις κερδίσει τα αισθήματά μου (πράγμα που έτσι κι αλλιώς ήξερες), παραμερίζω τον εγωισμό μου αλλά με πιάνουν τα κλάματα γιατί δεν καταλαβαίνω τι άλλο θέλεις να κάνω. Δεν ξέρω αν θα έρθεις ποτέ, δε μου το έχεις πει ποτέ...αναπόφευκτα θα αρχίσω και πάλι να κλείνομαι και δεν ξέρω αν θα καταλήξει κάπου όλο αυτό. Δε θέλω να μείνει ανεκπλήρωτο, τότε καλύτερα να μη σε γνώριζα ποτέ, γιατί τώρα πώς μπορώ να συμβιβαστώ με συμβατικά αισθήματα, πώς μπορώ να κάνω έρωτα με κάποιον που δε θα μου έχει πει σ' αγαπώ και πώς μπορεί να βρεθεί κάποιος να πάρει τη θέση σου;