ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Η μεγαλη μου αδερφη περασε μια δυσκολη περιοδο τα τελευταια 3 χρόνια. Τον Νοεμβριο μαθαμε ότι εχει βουλιμια. Ξεκινησε για λιγο ψυχοθεραπεια την οποία σταματησε γιατι θελει λεει να το παλεψει μονη της .όλη αυτη την περιοδο περνουσε διακυμάνσεις και οι κακες μερες συνηθως είχαν στοχο εμενα . Εκανε σχολια για το δικο μου σωμα , με τσιμπουσε και ελεγε οτι πρεπει να χασω κιλα , με κατεκρινε για τις επιλογες μου...Απο τότε που θυμαμαι τον εαυτό μου , ημουν παντα κρεμασμένη απο πάνω της , να μη στεναχωρηθει , να μην ταραχτει . Καθομουν μέσα γιατι αυτη δεν ηθελε να βγει εξω . Δεν της εφτασαν ποτε , παντα ζητουσε κι αλλα , φερεται σαν να της ανηκουν ακόμα και τα δικά μου πράγματα , αν δεν της αρεσει κατι που θα της δωσω , μου το γυρναει πίσω, ακομα κι αν ηταν ενα δωρο για να την κανω να νιωσει καλυτερα . Ξέρω οτι ειναι ευαλωτη , ξερω οτι μπορει να μη φταιει , αλλα δε θελω πια να της μιλάω . Φοβαμαι οτι αν μιλησουμε θα αρχισει τις προσβολες και δεν εχω αλλες αντοχες . Δε θελω να εχει συμμετοχή σε αλλα μερη της ζωης μου γιατι τα θελω αποκλειστικά δικά μου , για μενα. Δε θελω αλλα να το εξαρτωμαι απο τις διαθέσεις της ,αν ειναι ή δεν ειναι καλα , δε θελω να ανλώνω αλλο τη ζωη μου στη δικη της . Δεν καταλαβαινω τι εκανα λαθος και νιωθω ενοχες που νιωθω οτι τη θελω σε απόσταση και δεν ξερω αν περναει όλο αυτο , αν καποτε θα το ξεπερασω ή θα παραμεινουμε ετσι για παντα.