ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Εδώ και 2 χρόνια έχω γνωρίσει μια κοπέλα μεγαλύτερή μου.Εγώ 18 τώρα,εκείνη 23.Δεν ξέρω πως μου έχει κάτσει το τελευταίο μήνα και την βλέπω διαφορετικά.Την σκέφτομαι με τρόπους που δε τη σκεφτόμουν πριν και που ποτέ ξανά δεν έχω σκεφτεί άλλη κοπέλα.Σκέφτομαι όλη την ώρα που να είναι και τι να κάνει.Με ποιον περνάει την ώρα της και γιατί δε μου τηλεφωνεί πλέον,όπως στις αρχές της γνωριμίας μας.Χθες σκεφτόμουν πράγματα που έχει κάνει για μένα στο παρελθόν..π.χ. ερχόταν πέρυσι το καλοκαίρι που έκανα διακοπές σε ένα μέρος μακριά με την οικογένειά μου και οδηγούσε 2 ώρες μόνο για να κάνουμε ένα μπάνιο μαζί ή για να πιούμε ένα καφέ,άλλη φορά μου έκανε ένα δώρο χωρίς προφανή λόγο (ούτε γενέθλια είχα,ούτε γιορτή) και μεταξύ μας δε ξέρω αν τα άξιζα όλα αυτά δεδομένου του ότι εγώ την είχα παραμελήσει εντελώς λόγω διαβάσματος.Το τελευταίο δίμηνο όμως,έχει αλλάξει πάρα πολύ απέναντί μου.Δεν μου στέλνει μηνύματα,δεν με παίρνει τηλέφωνο και γενικά με αγνοεί.Σκέφτομαι ότι ίσως φταίω και εγώ που την θεωρούσα δεδομένη και δεν κούνησα ούτε το μικρό μου δαχτυλάκι για να βάλω ένα λιθαράκι και εγώ σε αυτή τη φιλία.Το θέμα είναι ότι εγώ νιώθω ότι την ερωτεύομαι και κάθε φορά που την βλέπω έξω με άλλη παρέα πεθαίνω από τη ζήλια μου που δε με έχει πάρει τηλέφωνο και όταν της λέω να κανονίσουμε να βρεθούμε όλο το αποφεύγει και χαζογελάει με ένα ύφος "και καλά εσύ τώρα θες να με πείσεις ότι σου έλειψα".Δε ξέρω τι να κάνω πια και συγχωρήστε με για την μεγάλη εξομολόγηση,όμως μου λείπει και δε μου αφήνει περιθώρια να την πλησιάσω.Την έχασα οριστικά;