ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Θυμάμαι εκείνες τις μέρες. Ξέρεις, τότε που ήμασταν 16 και λέγαμε πως θα είμαστε κολλητές. Για πάντα. Και θυμάμαι τότε που στο πρώτο έτος τα είχες με αυτό το ωραίο παιδί (αλλά πολύ βλάκα) που σου ζήτησε να τα χαλάσετε την ημέρα των γενεθλίων σου. Με πήρες τηλέφωνο κλαίγοντας και ήρθες να με βρεις.Ήταν και εκείνη η μέρα στο δεύτερο έτος που σου ανακοίνωσα ότι θα πάω εράσμους και ήπιαμε και γελάσαμε και λίγο δάκρυσες όταν είπες «θα μου λείψεις βρε μικρό». Και μετά από ένα μήνα πήγες και εσύ εράσμους σε άλλη χώρα και κάναμε ταξίδια και γνωρίζαμε κόσμο.Μια μέρα όταν είχες έρθει να με δεις στο Βέλγιο θα πηγαίναμε σε ένα πάρτι με τα ποδήλατά μας. Εσύ δεν ήξερες και φοβίσουν. Μια μέρα πριν σε έμαθα ποδήλατο. Δεν μπορούσες να ισορροπήσεις και μερικές φορές πατούσες το φρένο πολύ δυνατά. Έπεσες μια φορά στο πήγαινε, στο έλα ήμασταν μεθυσμένες, δε θυμάμαι.Θυμάσαι τότε που παίζαμε μαζί μουσική στο Πολυτεχνείο; Σου λέγαμε να δυναμώσεις το μπάσο σου και εσύ θύμωνες. Συναντιόμασταν στο ωδείο και κάποιες φορές πηγαίναμε όλοι μαζί για καφέ.Μετά τη σχολή μου έφυγα στα κρύα για μεταπτυχιακό. Με είχε συγκινήσει πολύ η κάρτα σου. Τη διάβαζα στο αεροπλάνο. Είχες έρθει και να με δεις 2 φορές. Πηγαίναμε σε πάρτι και πίναμε μπίρες.Στα 25 μας εσύ έπιασες δουλειά. Δούλευες πολλές ώρες και χανόσουν. Δεν έμπαινες στο skype συχνά και δε μου έστελνες μηνύματα. Μιλούσαμε μια φορά τους 2 μήνες με τις ώρες. Λέγαμε τα εσώψυχά μας και μετά χαιρετιόμασταν με την υπόσχεση να τα λέμε πιο συχνά.Όταν ήρθα Ελλάδα το καλοκαίρι με είδες λίγες φορές, πολύ λίγες. Μα εσύ δούλευες, έλεγα. Μου είχες πει πως άμα ποτέ έρθω Ελλάδα μόνιμα θα κάνουμε βόλτες στην Αθήνα όπως παλιά.Ήρθα πριν από δυο μήνες με καινούργια δουλειά στην Αθήνα. Σου έστειλα μήνυμα και μου απάντησες με ενθουσιασμό. Πόσα πράγματα θα κάναμε! Όπως παλιά, θυμάσαι; Σε πήρα τηλέφωνο αλλά δεν απάντησες, Σου έστειλα και ένα μήνυμα, αλλά τίποτα.Σήμερα μιλήσαμε και (μετά από 2 μήνες χωρίς καμιά επικοινωνία) με ρώτησες: «Τι κάνεις, για πες;». «Καλά», σου είπα. Αλλά, αλήθεια, δε φαντάζεσαι πόσο άσχημα ένιωσα. Δε μπορούσα να σου πω τίποτε άλλο, ένιωθα ότι οτιδήποτε άλλο είναι πολύ προσωπικό για να το μοιραστώ από το τηλέφωνο μετά από 2 μήνες απουσίας.Πώς έγινε έτσι; Μου λείπεις ρε μικρό. Αλλά ξέρεις κάτι, δε θα σε ξαναπάρω τηλέφωνο, ούτε θα ξανακάνω κάτι. Μερικές φορές γίνεσαι λίγο μαλ@κισμένο ρε. Σε αγαπώ, αλλά ως εδώ. Είσαι η πιο σημαντική φίλη που έχω στη ζωή μου. Έχουμε μοιραστεί τόσες ιστορίες, τόσα μυστικά. Και ένα τηλέφωνο δεν παίρνεις.Κατεβαίνω λοιπόν και εγώ από το συννεφάκι μου και προσγειώνομαι. «Οι άνθρωποι αλλάζουν», ισχύει και για μας, ε; Νόμιζα πως θα ερχόμουν Ελλάδα και θα κάναμε παρέα όπως παλιά, αλλά μάλλον δεν έφταιγε το skype, ούτε η πολλή δουλειά.Τουλάχιστον να πηγαίνουμε για κανένα καφέ που και που, ε;