ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Πράγματι τη ζωάρα της με τον πρώην κάνει. την είδα εγώ χθες. Πήγαινα για τσιγάρα όταν ξαφνικά σηκώθηκε σκόνη και θόρυβος πολύς. Κοίταξα προς τα πάνω και με τύφλωσε ένα δυνατό φως και καθώς προσπαθούσα να βρω κάλυψη ένα ελικόπτερο άρχισε να κατεβαίνει και προσγειώθηκε. Από μέσα του κατέβηκε η “δικιά σου” με τον “πρώην” αλλά δεν ήταν μόνοι. Έσερνε και 5-6 τύπους διαφόρων εθνικοτήτων πίσω της, μέσα σ’ αυτούς και έναν Κινέζο, έναν αφρο-Αμερικάνο και έναν που κρίνοντας από την όψη του έμοιαζε με Αυστραλό. Οι υπόλοιποι έμοιαζαν για Έλληνες. Τους είχε δεμένους με λουρί από το λαιμό και κάθε που κοντοστεκόταν για λίγο αυτοί έτρεχαν κοντά της στα τέσσερα, της φιλούσαν και της έγλυφαν τα πόδια ενώ γυρνούσαν γύρω της ανήσυχα όπως κάνουν τα σκυλάκια προσπαθώντας να την ευχαριστήσουν. Εκείνη τα κλοτσούσε ελαφρά αλλά τελείως υποτιμητικά με το πλάι της μαύρης ψηλοτάκουνης γόβας της σαν να προσπαθούσα να τα διώξει ή να τα ταπεινώσει. Ναι περίεργο, ενώ τα έσερνε μαζί της, ταυτόχρονα, την ίδια δηλαδή στιγμή προσπαθούσε και να τα διώξει. Κοιτώντας αυτή της την κίνηση, δεν θα μπορούσα να μην προσέξω το περιδέραιο που ήταν τυλιγμένο γύρο από τον αστράγαλο της. Λαμποκοπούσε και φαινόταν να είναι φτιαγμένο από πραγματικά διαμάντια, σμαράγδια ίσως, και άλλους πολύτιμους λίθους που μάλλον της είχε κάνει δώρο ο “πρώην” της. Φορούσε ένα μακρύ, στενό μπορντό φόρεμα με αποκαλυπτικό σκίσιμο που από τα γόνατα και κάτω άνοιγε. Τελείως κλειστό στο ντεκολτέ, που άφηνε όμως γυμνό τον ένα της ώμο. Στη μέση της υπήρχε περασμένη μία λεπτή χρυσή αλυσίδα και στο λαιμό της ένα επίσης χρυσό περίτεχνο κόσμημα. Ενώ προσπαθούσα να καταλάβω τι γίνεται μια βουή άρχισε να ακούγεται, στην αρχή ανεπαίσθητα αλλά ολο και μεγάλωνε. Τα πετραδάκια στην άσφαλτο άρχισαν να χοροπηδάνε και οι τζαμαρίες στα κτήρια γύρω μου να πάλλονται, ολο και πιο δυνατά, όλο και πιο δυνατά. Άρχισα να ανησυχώ, η λεγάμενη όμως έδειχνε να το απολαμβάνει σαν να το προκαλούσε η ίδια καθώς όσο ανέβαινε η ένταση και η συχνότητα σε αυτό που συνέβαινε το πλούσιο στήθος της φούσκωνε και ξεφούσκωνε ανασαίνοντας βαθιά, και όλο και πιο γρήγορα στο ρυθμό της βουής, και στο πρόσωπο της είχε μία έκφραση βαθιάς ικανοποίησης και υπεροψίας. Σχεδόν σαν οργασμός. Στην κορύφωση του, κεραυνοί και αστραπές έπεφταν, άνεμος και τα κτήρια στην απέναντι μεριά του δρόμου έτρεμαν σαν πύργοι από τραπουλόχαρτα. Το ένα μετά το άλλο άρχισαν να καταρρέουν. Τα καπάκια από τους υπονόμους τινάζονταν στο αέρα και από μέσα τους πίδακες καυτού ατμού υψώνονταν ψηλά στον ουρανό. Όσοι περαστικοί δεν είχαν ήδη λουφάξει, έντρομοι έτρεχαν δεξιά κι αριστερά, εντελώς πανικόβλητοι. Τότε, και ενώ και το τελευταίο κτήριο είχε πέσει αλλά πριν καλά-καλά η σκόνη τους προλάβει να κάτσει, ένα τεράστιο γιότ σαν αυτό του Ρώσου μεγιστάνα Alisher Usmanov εμφανίστηκε και ερχόταν προς το μέρος μας. “Τι συμβαίνει;;” σκέφτηκα. Έσπρωχνε και σκαρφάλωνε στα χαλάσματα των κτηρίων ενώ παράλληλα έπαιζε την κόρνα του που ακουγόταν σαν τις τρομπέτες των χιλίων αγγέλων της Αποκάλυψης. “Θεέ μου”, ψέλλισα! Τη στιγμή εκείνη η λεγάμενη γύρισε, σαν να με άκουσε και με κοίταξε με ένα βλέμμα που με διαπέρασε. Τα μάτια της έλαμπαν κόκκινα. Σήκωσε το δεξί της χέρι και με τα δάχτυλά της σχημάτισε το Mano Cornuto, Malocchio στα Ιταλικά, το πανάρχαιο σύμβολο του διαβόλου. Καθηλώθηκα, οι κλειδώσεις σε όλο μου το κορμί μάγκωσαν σαν ένας αόρατος ζουρλομανδύας να με περιορίζει και κάθε φορά που προσπαθούσα να κινηθώ ένιωθα σαν να μην έχω αρκετή δύναμη, σαν να έχω στερέψει από ενέργεια. Ένα τεράστιο βάρος ένιωθα να πλακώνει το στήθος μου σαν να καθόταν κάποιος πάνω του. Μέσα στον τρόμο μου προσπάθησα ασυναίσθητα να μιλήσω αλλά η γλώσσα μου είχε “δεθεί” κι αντ’ αυτού με δυσκολία πολύ μούγκρισα. Τότε όλα σταμάτησαν. Όσα πουλιά δεν είχαν προλάβει να βρουν καταφύγιο και πετούσαν ακόμη τρομαγμένα δεξιά αριστερά, έπεσαν στη γη νεκρά. Σιγή απόλυτη. Η γυναίκα που ενσάρκωσε τον διάβολο άρχισε να προχωράει προς το γιότ με ένα βήμα σταθερό και βέβαιο λες και η γη που πατούσε αλλά κι ο κόσμος ολόκληρος της ανήκε. Τα υποτακτικά “σκυλάκια” που έσερνε πίσω της είχαν μεταμορφωθεί σε ατρόμητους κέρβερους που τα σάλια τους καθώς έπεφταν στη γη έκαιγαν τα πάντα. Στο λαιμό τους, περιλαίμια με καρφιά και δερμάτινοι ιμάντες τυλιγμένοι στο μυώδες σώμα τους. Λαχάνιαζαν και ξεφυσούσαν και η καυτή τους ανάσα μύριζε θειάφι μέχρις σ’ εμένα. Από τους υπόνομους άρχισαν να βγαίνουν φίδια και αρουραίοι και νυχτερίδες πετούσαν προς το μέρος της για να συνοδεύσουν τη βασίλισσα τους. Όταν αυτή και ο “πρώην” της έφτασαν στην κορυφή της σκάλας που ήταν στρωμένη με ένα παχύ κόκκινο χαλί, το γιότ που το όνομα του ήταν Abezethibou, το όνομα έκπτωτου αγγέλου, άρχισε να τραβιέται προς τα πίσω. Μόλις πια χάθηκε πλήρως μέσα στην ομίχλη και τη σκόνη, τα μαύρα σύννεφα που είχαν συγκεντρωθεί άρχισαν να διαλύονται και ο λαμπρός ήλιος ξεπρόβαλε. Με φώτισε και σιγά-σιγά άρχισα να κινούμαι, σαν να ξεπάγωνα, το ξόρκι είχε λυθεί. Σηκώθηκα και τίναξα τη σκόνη από πάνω μου. Σύρθηκα παραπατώντας με δυσκολία μέσα από τα χαλάσματα μέχρι το γκρεμισμένο περίπτερο όπου δεν υπήρχε κανείς. Έσκυψα και πήρα από το έδαφος ένα τσαλακωμένο πακέτο τσιγάρα ανάμεσα από άλλα σκορπισμένα εμπορεύματα. Δεν ήταν η μάρκα μου αλλά αλήθεια ποιός νοιάζεται; Έψαξα την τσέπη μου και πέταξα στο έδαφος μερικά ψιλά και αφού άνοιξα το πακέτο και άναψα ένα τσιγάρο, άρχισα να περπατάω προς το σπίτι μου σχεδόν διαλυμένος. “Μαλάκα μου!” σκέφτηκα, “τι ήταν αυτό;”. Αφού τράβηξα μια τζούρα είπα στον εαυτό μου…”πρέπει να κόψεις τα ναρκωτικά”!

Το να διαγράψεις τα πάντα κ ειδικά το τηλέφωνο,πιάνει!απλα πριν το διαγράψεις μν το δεις γιατι μπορεί να το απομνημονεύσεις.Delete everything

Ναι, να τη διαγράψεις από παντού. Κατά πάσα πιθανότητα θα σε πληγώσει ξανά.

Delete everything!