ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου να νιώθει, ήθελα πάντα κάπου να ανήκω, να έχω ανθρώπους δίπλα μου που με στηρίζουν και με αγαπάνε, χωρίς να περιμένουν απαραίτητα κάποιο αντάλλαγμα από μένα. Γράφοντας, έκανα μια σύντομη ανασκόπηση της μέχρι τώρα ζωής μου και ανακάλυψα ότι αυτό δεν συνέβη.Μεγάλωσα σχεδόν μόνη μου και απότομα, όταν κατάλαβα ότι το να είσαι παιδί χωρίς ουσιαστική οικογένεια και κατ επέκταση χωρίς προσοχή και αγάπη σημαίνει μοναξιά. Ανύπαρκτος μπαμπάς (μόνο σε φωτογραφίες τον έχω δει) και μια μαμά που συνεχώς δούλευε και είχε κάτι άλλο να κάνει! Άνθρωποι που από υποχρέωση με κρατούσαν και με πρόσεχαν και άνθρωποι που με πρόσεχαν χωρίς την παραμικρή προσοχή. Πως να ξεχάσω το γεγονός ότι όταν ήμουν 4 με έβγαλαν έξω από τα κάγκελα σε μπαλκόνι του τρίτου ορόφου επειδή έκλαιγα συνέχεια και ήθελα τη μαμά μου...; Πως να ξεχάσω ότι δεν έχω την παραμικρή παιδική ανάμνηση από γιορτές, γενέθλια, διακοπές, τίποτα...; Πως να ξεχάσω ότι δεν είχα κανέναν άνθρωπο να μου μιλήσει, να με μαλώνει και να με συμβουλεύσει..; Πως να ξεχάσω ότι για ότι έγινα το οφείλω στον εαυτό μου...;Μεγάλωσα όπως είπα σχεδόν μόνη μου και αυτό είχε ως αποτέλεσμα να μην ξέρω πως είναι να μιλάς και να μοιράζεσαι ότι νιώθεις με τον τρόπο που ξέρουν χιλιάδες άλλοι άνθρωποι. Δεν φταίω όμως εγώ γι' αυτό... το ένστικτο μου με ώθησε να είμαι σκληρή πολλές φορές και καχύποπτη με τους ανθρώπους και να περιμένω τη δεύτερη σκέψη, εκείνο το ναι μεν αλλά... και δυστυχώς για μένα τις περισσότερες φορές έπεφτα μέσα.Πληγώθηκα πολλές φορές και τις περισσότερες από αυτές, δεν ήταν δικό μου το λάθος. Γιατί παρ όλη την καχυποψία μου, αγαπάω τους ανθρώπους και δεν μπορώ να τους κρατήσω κακία ό,τι κι αν έχει συμβεί! Άνθρωποι που με έκαναν να πονέσω και να κλάψω, μόλις αυτό καταλάγιαζε μέσα μου, τους συγχωρούσα. Όχι γιατί ξεχνούσα τι είχε συμβεί αλλά γιατί η ψυχή μου το είχε ανάγκη. Εγώ το είχα ανάγκη!Δεν έχω ερωτευτεί πολλές φορές και για να είμαι απόλυτα ειλικρινής, ο έρωτας μου χτύπησε την πόρτα δυο φορές. Η αγάπη, η αληθινή αγάπη, μόνο μία! Δεν την έζησα όμως με τον τρόπο που ήθελα. Αδιαφορία υπερφίαλες υποσχέσεις και μια σχέση προγραμματισμένη να τρέξει στο μέλλον γιατί το παρόν είχε μπει στον πάγο. Και εγώ περίμενα... μέχρι που ο εαυτός μου επαναστάτησε και άρχισε να αντιδρά αυτοκαταστροφικά. Δεν είχα μάθει κάτι άλλο, δεν είχα κάποιον όταν μεγάλωνα να μου μάθει κάτι άλλο. Έκανα ακριβώς ότι έκανα και μικρή, κινήσεις και γεγονότα για να κεντρίσω το ενδιαφέρον... και όπως τότε έτσι και τώρα, εισέπραττα -εισπράττω αδιαφορία.Δεν είμαι τέλεια, ίσα ίσα που έχω πολλά ελαττώματα, αλλά ξέρω να ακούω και να καταλαβαίνω. Να αγαπάω και να προστατεύω τους ανθρώπους μου. Είμαι όμως και πολύ εγωίστρια και ναι θέλω να γίνεται τις περισσότερες φορές το δικό μου, άσχετα αν οι καταστάσεις δεν το επιτρέπουν... εγώ θα προσπαθήσω.Σήμερα συνεχίζω να ακούω και να καταλαβαίνω αλλά προσπαθώ και να μιλάω, να μην κρατάω τίποτα κακό μέσα μου... αλλά δεν φτάνει, γιατί ακόμα δεν ανήκω πουθενά!