ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Είμαι 23 και δεν έλειψα ποτέ από το σπίτι, δεν έχω πάει ποτέ διακοπές με φίλους, βγαίνω και θα είμαι συνέχεια με το ρολόι στο χέρι, δεν έχω καταφέρει να κάνω μια σχέση της προκοπής και όλα λόγω γονέων. Μα εκτός από την προσωπική και κοινωνική μου ζωή, πλέον νιώθω ότι πάνε χαμένα όλα μου τα όνειρα. Θέλω να φύγω στο εξωτερικό, να βρω δουλειά, να συνεχίσω τις σπουδές μου, να γνωρίσω ανθρώπους, να γευτώ, να δω πράγματα και η μητέρα μου είναι όλη την ώρα "Σιγά μην τα καταφέρεις εσύ μόνη", "Θα σε βιάσουν", "Θα έρθω και εγώ μαζί σου". Ό,τι και αν κάνω, όσο και αν προσπαθώ δεν θα είμαι ποτέ ικανή και αρκετά καλή γι' αυτούς. Και σαν να μην φτάνουν όλα αυτά, μου κανονίζουν και προξενιά γιατί είμαι "σε ηλικία γάμου" και θα "μείνω στο ράφι". Είναι δική μου ζωή που να πάρει. Θέλω να ζήσω, να ερωτευτώ, να μεθύσω, να κάνω λάθη. Περνάνε τα καλύτερά μου χρόνια χωρίς να τα ζω. Βλέπω την ζωή μου να περνάει από μπροστά μου και εγώ να πνίγομαι. Να μένω στάσιμη. Για πόσο ακόμα ρε γαμώτο;