ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Περίπου δύο χρόνια μέναμε στο σπίτι των δικών μου. Είχαμε προβλήματα αλλά όχι τόσα πολλα. Ενώ με τους δικούς του δεν αντέχω άλλο...έχουμε πει να κάνουμε οικονομία γιατι θέλουμε να ανοίξουμε μια δικιά μας επιχείρηση. Αλλιώς θα πηγαίναμε να μείνουμε κάπου μόνοι μας ή τουλάχιστον θα φτιάχναμε το σπίτι που μου έχουν αφήσει οι δικοί μου. Τους τελευταίους μήνες έχουμε έρθει στους δικούς του, μια κόλαση. Δεν λέω καλοί άνθρωποι αλλά δεν αντέχω. Ο πατέρας του δουλεύει αλλά όχι συνέχεια όταν είναι σπίτι είναι χάλια, μας ζητάει να του φτιάξουμε φαγητό δηλαδή λες και είμαι αναγκασμένη να το κάνω και όταν το είπα στον φίλο μου λέει δεν χρειάζεται να το κάνεις. Δεν καταλαβαίνει πως νιώθω. Η μαμά του δουλεύει από το πρωί έως το βράδυ και δεν ασχολείται με το σπίτι καθόλου δεν με αφήνει να κάνω τίποτα αλλά δεν μπορώ να μην κάνω οπότε έχω φορτωθεί όλες τις δουλειές. Ο πατέρας του δεν κουνάει ούτε ένα δακτηλακι και όταν κάνω εγώ κάτι με ρωτάει αν θέλω βοήθεια. Δεν είναι ειρωνικό δεν μπορούσε να σηκωθεί πιο πριν να τα κανει που όλη μέρα είναι στον καναπέ. Μόνο για την μαμά του νοιάζομαι. Το πρώτο πρόβλημα είναι αυτό. Το δεύτερο είναι ότι πολλές φορές επειδή κουράζονται αρχίζουν και ξεσπάνε και μαλώνουν μπροστά μας. Δεν λέω λογικό είναι σπίτι τους είναι αλλά όχι τόσο συχνά γιατί δεν σέβονται. Τρίτον και σημαντικότερο είναι τα λεφτά τους έχουμε δανείσει που αυτά δεν θα τα έδινα αν δεν ήταν στην μέση η αδερφή του που σπουδάζει. δεν θέλω να δώσω αλλά αν είναι έτσι μένω και σε ένα σπίτι μόνη μου. Πρόσφατα μας ζήτησαν και άλλα. Μάλωσα με τον φίλο μου του λέω κάθε φορά λένε τα ίδια θα τα γυρίσουν και τίποτα. τα ζήτησε στα μουλοχτα και τα πήραμε αλλιώς τίποτα ακόμα θα περιμέναμε με το ζόρι μας τα έδωσαν. Αν είχαν πραγματική ανάγκη θα τα έδινα απλά είναι σπάταλοι και από ότι έμαθα έτσι ήταν πάντα. Ο πατέρας του θέλει μόνο κρέας να τρώει που εγώ με τον φίλο μου το πολύ μία φορά την βδομάδα τρώμε. Μια φορά φτιάξαμε μακαρόνια και εκεί δεν έχει κάτι άλλο και έφαγε μια μπουκιά. Πίνει κόκα κόλα κάθε μέρα ένα μπουκάλι. Και γενικά ψωνίζουμε εμείς συνέχεια γιατί η μαμά του δεν προλαβαίνει και ο πατέρας του βαριέται. Και τέλος, έχουμε ένα αμάξι εγώ αυτό το αμάξι το θέλω δικό μου, αυτοί το παίρνουν στην δουλειά με αποτέλεσμα να μην είναι καθόλου σπιτι το αμάξι. Δεν αντέχω.