ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Ειμαι σχεδον ενα χρονο με ενα παιδι, τον αγαπω και με αγαπαει αλλα δεν αντεχω την ζηλια του.Δικαιωματα δεν του δινω, δεν τον εχω απατησει ποτε, ωστοσο παντα μου βρισκει κατι να μου καταλογισει.Δεν μου εχει φερθει ασχημα περα απο τη ζηλια ουτε με εχει χτυπησει ποτε, μαλωνουμε συχνα αλλα ως εκει.Η ζηλια αυτη ομως ειναι μεγαλος διαολος και νιωθω οτι μου τρωει την ψυχη.Τον ενοχλουν τα σορτσακια μου γιατι "δεν γουσταρει να κοιταει ο καθε μαλακας τις ποδαρες μου".Στην αρχη ψιλοκολακευομουν με τις ζηλιτσες του, και πιστευα οτι ειμαι τοσο ωραια που προκαλω καταστροφες. Μετα ομως καταλαβα οτι δεν εχει να κανει με την εμφανιση αλλα με τις ανασφαλειες και τα κομπλεξ εκεινου.Χτες κατεβαιναμε στο κεντρο και στο μετρο με κοιταξε καποια στιγμη ενας ακυρος. Αυτος εγινε τουρμπο, με τραβηξε πολυ βιαια απο το χερι (πηγε να μου το ξεριζωσει), και παραλιγο να κανει σκηνη μεσα στο μετρο και στον ακυρο τυπο που στην τελικη δεν εφταιγε. Εγω κοιτουσα στο παραθυρο λεει, αρα κοιτουσα στην αντανακλαση του τυπου που καθοταν απο την αλλη πλευρα και με κοιτουσε. Δεν το πιστευα αυτο που ακουγα.Του ειπα οτι μου γαμησε την βραδια και πως δεν μπορω να συνεχισω αλλο, να παει μονος του και πηρα το μετρο και γυρισα σπιτι.Δεν εχουμε μιλησει απο τοτε.Γιατι πρεπει να δυσκολευουμε τοσο τις ζωες μας?