ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Είμαι 21. Έχω σίγουρα ακόμα 3 χρόνια να τελειώσω από τη σχολή μου και μένω στο σπίτι με τους δικους μου. ΕΙΛΙΚΡΙΝΑ, δεν αντέχω αλλο.Δεν μπορώ άλλο τη μάνα μου.Θέλει να ξέρει τα πάντα για τη σχολή μου και όταν πατάω λίγο πόδι, κάνει σαν 5χρονο και δεν μου μιλάει. Παίζει με τα συναισθήματά μου αντί να κάτσει να μιλήσουμε σαν σοβαρή 50χρονη γυναίκα...Λέει άπειρα ψεματα σε συγγενείς για να ψαρέψει διάφορα για τις ζωές τους κλπ.Νομίζει κάθε μήνα ότι έχει και διαφορετική ασθένεια και τρέχει σε γιατρούς, σα να παρακαλεί και λίγο μέσα της να είναι όντως άρρωστη χωρίς να ξέρω τον λόγο...Πριν λίγο καιρό, ο θείος μου έβγαλε όγκο χωρίς να ξέρουμε απαραίτητα αν είναι καρκίνος...Εκεινη;! Εκείνη κλαίγεται και λέει όλη μέρα "ααααχ καρκίνος ειναι" και το λέει σε συγγενείς.Το ίδιο έλεγε και για τη γάτα μου που την πάτησε αμάξι."Ααααχ εγώ τα έλεγα δεν θα ζήσει πολύ που βγαίνει έξω" (Μιλάμε το ζώο ισα ισα στο πεζοδρόμιο αραζε).Αφού είδα την αντίδρασή της με τον θείο, έσκασα.Έσκασα γιατί δεν άντεχα άλλο. Μου φαίνεται λες και μέσα της παρακαλάει να συμβεί κατι κακο και εγώ νιώθω πως για αυτό μας συμβαίνουν πολλά κακά πράγματα...Απλά δεν μπορώ να καταλάβω και δεν αντέχω αλλο...Με έχει αρρωστήσει η συμπεριφορά της και ωρες ωρες θέλω να τα παρατήσω όλα και να βρω μια δουλειά να σηκωθώ να φύγω. Αυτό.