ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Μια ζωή μαζί. Από παιδιά. Αρχικά φίλοι και από τα 17 ζευγάρι. Ιδια ηλικία, ίδια ενδιαφέροντα, ίδια πορεία ζωής. Μεγαλώσαμε μαζί, ανακαλύψαμε μαζί τον κόσμο, τις δυσκολίες, τις χαρές και τις λύπες του. Μαζί τον έρωτα και τις απογειωτικές στιγμές του. Στήριγμα ο ένας για τον αλλο, αγκαλιά και χάδι, παρηγοριά και δύναμη.Και μετά από πολλά χρόνια,είπαμε:και δεν προχωράμε; Ενα βήμα πιο μπροστά. Και το κάναμε. Και παντρευτήκαμε. Και νιώσαμε ότι όλος ο κόσμος μας ανήκει.Και νιώσαμε όπως όταν δώσαμε το πρώτο μας φιλί, τόσο δυνατοί, τόσο ψηλοί!Αλλά τα όμορφα λένε πώς δεν κρατάνε πολύ. Εμείς δε το πιστεύαμε, αλλά τελικά δυστυχώς ισχύει. Και έφυγες ένα απόγευμα του Οκτώβρη, ενός μήνα που ποτέ δεν αγαπούσες. Ούτε χειμώνας ούτε καλοκαίρι, έλεγες. Άχρηστος μήνας. Έτσι δεν τον αγαπούσα κι εγω. Και τώρα έχω τον ισχυρότερο λόγο για να τον μισώ ακόμη περισσότερο.Έφυγες ξαφνικά, δεν πρόλαβες ούτε να με χαιρετήσεις, δεν πρόλαβα ούτε να σε χαιρετήσω. "Θα τα πούμε το βράδυ¨". Δεν τα παμε ποτέ ξανα..Προχθές έκλεισε ένας χρόνος. Δεν έχω άλλα δάκρυα, το ομολογώ.Στέγνωσα, στέρεψα.Και να ξέρεις σου έχω πεισμωσει. Και είμαι θυμωμένη μαζί σου..Όλες σου τις υποσχέσεις τις κρατούσες, εκτος από αυτή. Πώς θα μου κρατάς το χέρι μέχρι να ασπρίσουν τα μαλλιά μου. Αυτά όμως είναι ακόμη μαύρα. Σαν την καρδιά μου.Σ αγαπώ και μού λειπεις πολύ, πάρα πολύ..