ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Έχω σχέση τεσσερα χρόνια μ' ενα πολύ καλό παιδί. Ταιριάζουμε πολύ κι αγαπιόμαστε πολύ, αλλά οι ζωές κι οι δουλειές μας δεν μπορούν να συμπίψουν εκτός κι αν κάνω εγώ την υποχώρηση να πάω εκεί που είναι αυτός. Κι αυτό θα ήταν το λιγότερο σε σχέση με τα άλλα. Μένει με τους γονείς του σε χωριό που υπολογίζω ότι σε 10 χρόνια οι μόνοι άνθρωποι που θα έχουν απομείνει είναι μόνο αυτος κι η οικογένεια του. Πως να χτίσεις οικογένεια σ' ένα σπίτι με άλλους και σε μια κοινωνία που τείνει να εξαφανιστεί; Η κοντινή πόλη βρισκεται στη μία ώρα.Κοινωνική ζωή μηδέν. Σχολεία μηδέν. Νοσοκομεια μηδεν. Αστυνομευση μηδεν. Αυτός δεν έχει πρόβλημα με αυτό..Λατρευει τη φύση.Εγω ομως έχω.Το χειρότερο είναι ότι σκοτωνεται όλη τη μέρα στη δουλεια και εξαιτιας αυτου εχουμε χασει καθε επαφη. Τον αγαπάω, αλλά πλέον δε μιλάμε ούτε στα τηλέφωνα ούτε βρισκόμαστε..Ουτε σεξ ουτε εξορμησεις. Κάνω τόση υπομονή...Μα τόση, αλλά φοβάμαι πως θα καταλήξω σε ψυχολόγο.Δε ζω τίποτα. Είμαι τόσο στερημένη σε όλα που πιάνω τον εαυτό μου να φλερτάρει με άλλους. Εχω ακυρωσει δεκαδες τυπους καποιοι απο τους οποιους εδειχναν προοπτικες για κατι σταθερό. Καποιοι μου εχουν δωσει συγχαρητηρια για το ότι δεν ενδιδω. Και δε θελω συγχαρητηρια καθολου..θελω να ζουσαμε μαζι υπο λογικες συνθηκες. Θα με ρωτήσετε γιατι ειναι δυσκολο να ξεκόψω.Βλέπετε έχουμε περάσει πολλά μαζί και μάλιστα μια ανεπιθυμητη εγκυμοσύνη για την οποία δε θα θελα να επεκταθω...Δεν ξέρω αν μπορω και πως να χωρισω. Όταν βρισκομαστε απο κοντα όλα αλλάζουν και γινονται πιο φωτεινα. Εχουμε αλληλοσεβασμό. Δε μου φωνάζει ποτέ, δεν με περιορίζει, μου μιλάει όμορφα συνέχεια, είναι τρυφερός και μ΄αγαπάει αλλά δεν προλαβαίνει να μου το δείξει όπως πρέπει. Κι άλλοτε κάνει λαθη όπως όλοι μας. Ηδη από το αγχος της πιθανής απόφασης παθαίνω κρίσεις πανικού.Του ειπα να φύγουμε να παμε στο εξωτερικο να ξεκινησουμε μαζι απο το μηδεν..Δεν αφηνει τη δουλεια και τον τοπο του λεει. Ουτε κι εμένα, ομως. Βλέπω το σωστό και δεν μπορώ να πάρω την απόφαση να το κάνω. Εχω μετατραπεί σε μια συγχρονη Πηνελόπη και δεν ξέρω αν όλη αυτη η υπομονή θα μου βγει σε καλό ή οχι. Ή τελικά είμαι μια ηλίθια που χάνει τη ζωή της περιμενοντας ένα θαύμα.Τελικά, χάνεις την αγάπη με την πιθανότητα να μη ξαναβρεθεί κατι τετοιο για να ζήσεις πιο συμβατικά ή κρατάς την αγάπη και συμβιβάζεσαι σε ένα σπίτι και μέρος που δε θα σε καλύψει ποτέ;